Patrickll

Czytaj dokładnie. Pisze że dla mocniejszych piw pow. 1050 og zaleca się starter. Dla 10 blg nie musisz.

Za miesiąc będziesz miał większy wybór drożdży bo lato się kończy.

Tak, przyczepią się.

Specialty IPA: White IPA
Aroma: Moderate fruity esters – banana, citrus, perhaps apricot. May have light to moderate spice aroma such as coriander or pepper from actual spice additions and/or Belgian yeast. Hop aroma is moderately-low to medium, usually American or New World type with stone fruit, citrus and tropical aromas. Esters and spices may reduce hop aroma perception. Light clove-like phenolics may be present.
Appearance: Pale to deep golden color, typically hazy. Moderate to large, dense white head that persists.
Flavor: Light malt flavor, perhaps a bit bready. Fruity esters are moderate to high, with citrus flavors similar to grapefruit and orange, or stone fruit like apricot. Sometimes banana-like flavors are present. Hop flavor is medium-low to medium-high and reflects citrusy American type hops. Some spicy clove-like flavors from Belgian yeast may be present. Coriander and orange peel flavors may be found as well. Bitterness is high which leads to a moderately dry, refreshing finish.
Mouthfeel: Medium-light body with medium to medium-high carbonation. Typically no astringency, although highly spiced examples may exhibit a light astringency which is not distracting.
Overall Impression: A fruity, spicy, refreshing version of an American IPA, but with a lighter color, less body, and featuring either the distinctive yeast and/or spice additions typical of a Belgian witbier.
Comments: A craft beer interpretation of American IPA crossed with a witbier.
History: American craft brewers developed the style as a late winter/spring seasonal beer to appeal to Wit and IPA drinkers alike.
Characteristic Ingredients: Pale and wheat malts, Belgian yeast, citrusy American type hops.
Style Comparison: Similar to a Belgian Wit style except highly hopped to the level of an American IPA. Bitter and hoppy like the IPA but fruity, spicy and light like the Wit. Typically the hop aroma and flavor are not as prominent as in an American IPA.
Vital Statistics: OG: 1.056 – 1.065 FG: 1.013 – 1.016
IBUs: 40 – 70
SRM: 5 – 8
ABV: 5.7 – 7.0%
Commercial Examples: Deschutes Chainbreaker IPA, Blue Point White IPA, Harpoon The Long Thaw, Sierra Nevada Snow Wit, New Belgium Accumulation
 
 
 
Specjalne IPA: Białe IPA
Aromat:Umiarkowane owocowe estry - banan, cytrusy, może morela. Może mieć lekkie do umiarkowanych aromatów przyprawowych takich jak kolendra czy pieprz z dodatków oraz/lub drożdży belgijskich. Aromat chmielowy umiarkowanie niski do średniego, zazwyczaj chmieli amerykańskich lub z "nowego świata" o aromatach owoców pestkowych, cytrusów i tropikalnych.
Estry i przyprawy mogą zredukować odczuwanie aromatów chmielowych. Lekkie fenole goździkowe mogą być obecne.
Wygląd: Blady do mocno złotego koloru, typowo mętne. Umiarkowana do dużej, gęsta, biała piana, która się utrzymuje.
Smak: Lekko słodowy smak możliwe, że trochę chlebowy. Owocowe estry umiarkowane do wysokich z cytrusowymi posmakami jak grejpfrut czy pomarańcza, lub owoce pestkowe takie jak morela. Czasem posmaki bananowe są obecne. Smak chmielowy średnio niski do średnio wysoki odzwierciedlający cytrusowość amerykańskich chmieli.Trochę goździkowych posmaków od belgijskich drożdży może być obecnych. Kolendra i skórka pomarańczy również może być wyczuwalna. Goryczka jest wysoka co prowadzi do umiarkowanie wytrawnego i orzeźwiającego finiszu.
Tekstura: Średnio- lekka treściwość z średnim do średnio wysokiego wysycenia. Typowo brak cierpkości, lecz w mocno przyprawowych przykładach może występować lekka cierpkość, która nie przeszkadza.
Ogólne wrażenia: Owocowa, przyprawowa, orzeźwiająca wersja amerykańskiego IPA z jaśniejszym kolorem i mniejszą treściwością połączone z drożdżami i/lub dodatkami typowymi dla belgijskiego witbiera.
Komentarz: Kraftowa interpretacja hybrydy AIPA z witbierem.
Historia: Amerykańscy piwowarzy kraftowi opracowali ten styl, jako późno zimowe/wiosenne piwo sezonowe by zadowolić zarówno pijących wity, jak i pijących IPA.
Surowce: Jasne i pszeniczne słody, belgijskie drożdże i cytrusowe chmiele amerykańskiego typu.
Porównanie stylów: Podobne do belgijskiego wita z wyjątkiem chmielenia do poziomu AIPA. Gorzkie i chmielowe jak IPA, ale owocowe, przyprawowe i lekkie jak wit. Chmielowy aromat i smak nie są tak wyraziste jak w AIPA.
Gęstość: OG: 1.056 – 1.065 FG: 1.013 – 1.016
IBU: 40 – 70
SRM: 5 – 8
ABV: 5.7 – 7.0%
Komercyjne przykłady: Deschutes Chainbreaker IPA, Blue Point White IPA, Harpoon The Long Thaw, Sierra Nevada Snow Wit, New Belgium Accumulation

Może ruszy, a może nie. Bezpieczniej dodać trochę drożdży.

Starka znana była w Polsce i na Litwie co najmniej od XV wieku. Tradycyjnie po narodzinach syna zakopywano wódkę w dębowej beczce, wykopywano ją na wesele tegoż syna.
 
Czemu by nie kontynuować tej wspaniałej tradycji?
 
Myślę, że najlepszy byłby półtorak, ale jeśli już ma być piwo to RIS. Pytanie tylko czy dziecko będzie w stanie docenić jakość takiego trunku.

25l piwa, a butelek tylko 45 wychodzi. Undeath co ty wiesz o warzeniu jak ty 100% wydajności nie przekraczasz.

Mi się tam filmik podobał, na luzie, bez spiny. Jadą do USA to mają prawo trochę się zabawić, przecież cena takiej podróży na pewno nie jest mała.

16B. Oatmeal Stout   Overall Impression: A very dark, full-bodied, roasty, malty ale with a complementary oatmeal flavor. The sweetness,balance, and oatmeal impression can vary considerably.   Aroma: Mild roasted grain aromas, generally with a coffeelike character. A light malty sweetness can suggest a coffeeand-cream impression. Fruitiness should be low to mediumhigh. Diacetyl medium-low to none. Hop aroma medium-low to none, earthy or floral. A light grainy-nutty oatmeal aroma is optional.   Appearance: Medium brown to black in color. Thick, creamy, persistent tan- to brown-colored head. Can be opaque (if not, it should be clear).   Flavor: Similar to the aroma, with a mild roasted coffee to coffee-and-cream flavor, and low to moderately-high fruitiness. Oats and dark roasted grains provide some flavor complexity; the oats can add a nutty, grainy or earthy flavor. Dark grains can combine with malt sweetness to give the impression of milk chocolate or coffee with cream. Medium hop bitterness with the balance toward malt. Medium-sweet to medium-dry finish. Diacetyl medium-low to none. Hop flavor medium-low to none, typically earthy or floral.   Mouthfeel: Medium-full to full body, with a smooth, silky, velvety, sometimes an almost oily slickness from the oatmeal. Creamy. Medium to medium-high carbonation.   Comments: Generally between Sweet and Irish Stouts in sweetness. Variations exist, from fairly sweet to quite dry, as well as English and American versions (American versions tend to be more hoppy, less sweet, and less fruity). The level of bitterness also varies, as does the oatmeal impression. Light use of oatmeal may give a certain silkiness of body and richness of flavor, while heavy use of oatmeal can be fairly intense in flavor with an almost oily mouthfeel, dryish finish, and slight grainy astringency. When judging, allow for differences in interpretation.   History: A variant of nourishing or invalid stouts of the late 1800s using oatmeal in the grist, similar to the development of sweet stout that used lactose. An original Scottish version used a significant amount of oat malt. Later went through a shady phase where some English brewers would throw a handful of oats into their parti-gyled stouts in order to legally produce a ‘healthy’ Oatmeal Stout for marketing purposes. Most popular in England between the World Wars, was revived in the craft beer era for export, which helped lead to its adoption as a popular modern American craft beer style that uses a noticeable (not symbolic) quantity of oats.   Characteristic Ingredients: Pale, caramel and dark roasted malts (often chocolate) and grains. Oatmeal or malted oats (5-20% or more) used to enhance fullness of body and complexity of flavor. Hops primarily for bittering. Can use brewing sugars or syrups. English ale yeast.   Style Comparison: Most are like a cross between an Irish Extra Stout and a Sweet Stout with oatmeal added. Several variations exist, with the sweeter versions more like a Sweet Stout with oatmeal instead of lactose, and the drier versions more like a more nutty, flavorful Irish Extra Stout. Both tend to emphasize the body and mouthfeel.   Vital Statistics: OG: 1.045 – 1.065 IBUs: 25 – 40 FG: 1.010 – 1.018 SRM: 22 – 40 ABV: 4.2 – 5.9%   Commercial Examples: Anderson Valley Barney Flats Oatmeal Stout, Broughton Scottish Oatmeal Stout, Figueroa Mountain Stagecoach Stout, St-Ambroise Oatmeal Stout, Samuel Smith Oatmeal Stout, Young's Oatmeal Stout  
 
 
 
16B. Owsiany Stout

Ogólne wrażenia: Bardzo ciemne, bardzo treściwe, palone, słodowe ale wraz z obowiązkowym smakiem i zapachem owsianki. Słodycz, balans oraz wrażenie owsa może znacząco się różnić.
 
Aromat: Łagodny aromat palonego zboża, często z kawowym charakterem. Lekka słodkość może sugerować odczucia kawy ze śmietanką. Owocowość powinna być niska do średniej. Diacetyl średnio-niski do brak. Aromat chmielowy słaby do brak, kwiatowy lub ziemisty. Opcjonalnie delikatny aromat owsianki.

Wygląd: Średnio brązowy do czarny kolor. Gęsta, kremowa, utrzymująca się długo, żółto-brązowa do brązowa piana. Może być nie przeźroczyste (w innym wypadku powinno być klarowne).

Smak: Podobny do aromatu, umiarkowany smak od palonej kawy do kawy ze śmietanką, niska do średnio-wysoka owocowość. Owies i ciemne palone słody wprowadzają kompleksowość, owies może nadać orzechowy, zbożowy albo ziemisty smak. Ciemne zboża mogą łączyć się z słodową słodkością nadając odczucia mlecznej czekolady albo kawy ze śmietanką. Średnia goryczka chmielowa zbilansowana w kierunku słodowym. Średni słodki do średnio wytrawny finisz. Diacetyl średnio niski do brak. Smaki chmielowe od średnio niskich do brak, typowo kwiatowy lub ziemisty.
 
Tekstura: Od średnio pełna do pełna treściwość wraz z gładkością, jedwabiste, czasami nawet prawie oleista śliskość, która pochodzi od owsa. Kremowe. Od średnie do średnio wysokie nagazowanie.

Komentarz: Biorąc pod uwagę słodkość, styl ten znajduje się pomiędzy słodkim (Sweet) a irlandzkim (Irish) stoutem. Istnieją odmiany od lekko słodkich po całkiem wytrawne, także inne są wersje angielskie i amerykańskie (amerykańskie wersje są bardziej chmielowe, mniej słodkie i mniej owocowe). Poziom goryczki również może być różny, jak również wrażenie owsianki. Mały zasyp owsa może nadać pewną dozę jedwabistości w treściwości oraz bogactwo smaków i zapachów, natomiast duży zasyp owsa może być całkiem intensywny w smaku oraz z prawie oleistą teksturą, wysuszający finisz i nieznaczne zbożowe ściąganie. Podczas oceny piwa należy pozwolić na różnice w interpretacji stylu.

Historia: "Wariant odżywczy, tzw. "niepoprawny" stout z końca XIX wieku zawierał w zasypie owies i był bardzo zbliżony do rozwijanej wersji Sweet Stoutu z laktozą. Oryginalna, szkocka wersja tego stylu zawierała bardzo dużą ilość słodu owsianego. W następnym okresie pojawiły się nieuczciwe praktyki, kiedy to niektóre z angielskich browarów dodawały garść owsa do swoich stoutów warzonych techniką parti-gyled*, dzięki czemu legalnie mogły używać nazwy Oatmeal Stout do celów marketingowych. Najbardziej popularny w Anglii w okresie międzywojennym, następnie reaktywowany w erze piw rzemieślniczych w celach eksportowych. To pomogło doprowadzić do przyjęcia Oatmeal Stoutu w nowoczesnym, amerykańskim piwowarstwie rzemieślniczym, jako popularnego stylu produkowanego z zauważalną (nie tylko symboliczną) ilością owsa."
 
Surowce: Słody pale, karmelowe oraz ciemne słody (często czekoladowe) i palone zboża. Owies lub słód owsiany (5-20% lub więcej) używany by nadać pełną treściwość oraz kompleksowość smaku. Chmiel głównie do nadania goryczki. Można używać cukrów lub syropów cukrowych. Drożdże górnej fermentacji.
 
Porównanie stylu: Więszkość jest pomiędzy Irish Extra Stout a Sweet Stout wraz z dodanym owsem. Istnieje wiele wariacji, słodkie wersje są bardziej jak Sweet Stout ale zamiast laktozy jest owies, wytrawniejsze wersje posiadają bardziej orzechowy smak, bogactwo Irish Extra Stoutu. Obie wersje podkreślają ciało i odczucie w ustach.

Podstawowe informacje: 
OG: 1.045 - 1.065 (11,2 - 15,9°Blg)
IBUs: 25 - 40 
FG: 1.010 - 1.018 (2,6 - 4,6°Blg)
SRM: 22 - 40 
ABV: 4.2 - 5.9%

Komercyjne przykłady: 
Anderson Valley Barney Flats Oatmeal Stout, Broughton Scottish Oatmeal Stout, Figueroa Mountain Stagecoach Stout, St-Ambroise Oatmeal Stout, Samuel Smith Oatmeal Stout, Young's Oatmeal  Stout
 
--
 
* parti-gyled - metoda świetnie wytłumaczona na blogu No to .... po piwku!

16A. Sweet Stout  
Overall Impression: A very dark, sweet, full-bodied, slightly roasty ale that can suggest coffee-and-cream, or sweetened
espresso.
 
Aroma: Mild roasted grain aroma, sometimes with coffee and/or chocolate notes. An impression of cream-like sweetness
often exists. Fruitiness can be low to moderately high. Diacetyl low to none. Hop aroma low to none, with floral or earthy
notes.
 
Appearance: Very dark brown to black in color. Can be opaque (if not, it should be clear). Creamy tan to brown head.
 
Flavor: Dark roasted grain/malt impression with coffee and/or chocolate flavors dominate the palate. Hop bitterness is
moderate. Medium to high sweetness provides a counterpoint to the roasted character and hop bitterness, and lasts into the finish. Low to moderate fruity esters. Diacetyl low to none. The balance between dark grains/malts and sweetness can vary, from quite sweet to moderately dry and somewhat roasty.
 
Mouthfeel: Medium-full to full-bodied and creamy. Low to moderate carbonation. High residual sweetness from
unfermented sugars enhances the full-tasting mouthfeel.
 
Comments: Gravities are low in England, higher in exported and US products. Variations exist, with the level of residual
sweetness, the intensity of the roast character, and the balance between the two being the variables most subject to
interpretation. Some versions in England are very sweet (low attenuation) and also low in ABV (Tennent’s Sweetheart Stout
is 2%), but is an outlier compared to the other examples. These guidelines mostly describe the higher gravity, more balanced, export versions rather than the low alcohol, very sweet versions that many find quite difficult to drink.
 
History: An English style of stout developed in the early 1900s. Historically known as “Milk” or “Cream” stouts, legally
this designation is no longer permitted in England (but is acceptable elsewhere). The “milk” name is derived from the use
of lactose, or milk sugar, as a sweetener. Originally marketed as a tonic for invalids and nursing mothers.
 
Characteristic Ingredients: The sweetness in most Sweet Stouts comes from a lower bitterness level than most other
stouts and a high percentage of unfermentable dextrins. Lactose, an unfermentable sugar, is frequently added to
provide additional residual sweetness. Base of pale malt, and may use roasted barley, black malt, chocolate malt, crystal
malt, and adjuncts such as maize or brewing sugars. 
 
Style Comparison: Much sweeter and less bitter than other stouts (except the stronger tropical stout). The roast character
is mild, not burnt like other stouts. Somewhat similar in balance to oatmeal stouts, albeit with more sweetness.
 
Vital Statistics: OG: 1.044 – 1.060
IBUs: 20 – 40 FG: 1.012 – 1.024
SRM: 30 – 40 ABV: 4.0 – 6.0%
 
Commercial Examples: Bristol Beer Factory Milk Stout, Left Hand Milk Stout, Lancaster Milk Stout, Mackeson's XXX Stout, Marston’s Oyster Stout, Samuel Adams Cream Stout.
 
 
--
 
 
16A. Słodki Stout
 
Ogólne wrażenia: Bardzo ciemne, słodkie, mocno treściwe, delikatnie palone ale, które sugeruje kawowo kremowe lub słodzone espresso. 

Aromat: Umiarkowany aromat palonego zboża, czasami wraz z nutami kawowymi i/albo czekoladowymi. Często występuje wrażenie kremowej słodkości. Owocowość może być niska do umiarkowanie wysokiej. Diacetyl niski do brak. Aromat chmielowy słaby do brak z kwiatowymi albo ziemistymi nutami.

Wygląd: Kolor od bardzo ciemno brązowego do czarnego. Może być nieprzejrzyste (jeśli nie, powinno być klarowne). Piana kremowo brązowa do brązowej.

Smak: Dominują wrażenia ciemno palonego zboża/słodu wraz z kawowymi i/lub czekoladowymi akcentami. Umiarkowana goryczka chmielowa. Średnia do wysoka słodkość nadaje kontry dla palonych cech i goryczki chmielowej oraz pozostaje do finiszu. Niskie do umiarkowane estry owocowe. Diacetyl niski do brak. Balans pomiędzy ciemnymi zbożami/słodami a słodkością może być różny, od całkiem słodkiej do dość wytrawnej i troszkę palonej.
 
Tektura: Średnio pełna do pełna treściwość i kremowość. Nagazowanie niskie do umiarkowanego. Wysoka resztkowa słodkość od nieprzefermentowanych cukrów potęguje odczucie pełni.
 
Komentarz: W Anglii gęstość początkowa jest niższa, wyższa w wersjach eksportowych oraz produktach z USA. Istnieją wariacje, z różnym poziomem resztkowej słodkości, intensywnością charakteru palonego, balans pomiędzy tymi dwoma jest początkiem odmiennych podejść w interpretacji . Niektóre wersje w Anglii są bardzo słodkie (niskie odfermentowanie) a także mają niską zawartość alkoholu (Tennent’s Sweetheart Stout ma 2% alk. obj.), ale odstają one w porównaniu do pozostałych przykładów. Ten opis w większości opisuje piwa o wyższej gęstości początkowej, bardziej zbalansowane, raczej wersje exportowe niż niskoalkoholowe, bardzo słodkie wersje są dość trudne to picia.

Historia: Angielska odmiana stoutu rozwinięta w początkowych latach XX wieku. Historycznie znana jako „mleczny” albo „kremowy” stout, zgodnie z prawem to określenie nie jest w Anglii już dozwolone (ale jest akceptowane gdzie indziej). Słowo „mleczny” pochodzi od użycia laktozy, albo cukru mlecznego jako środka słodzącego. Pierwotnie reklamowany jako napój krzepiący dla chorych oraz matek karmiących.
 
Surowce: Słodkość w większości słodkich stoutów pochodzi od niższego poziomu goryczki niż w większość innych stoutów oraz wyższej zawartości nieprzefermentowanych dekstryn. Laktoza, jako cukier niefermentowany, jest często dodawana by nadać dodatkową resztkową słodkość. Słód pale jako bazowy, można użyć palonego jęczmienia, słodu barwiącego, słodu czekoladowego, karmelowego i dodatków takich jak kukurydza oraz innych cukrów.
 
Porównanie stylu: Bardziej słodki i mniej gorzki niż inne stouty (wyłączając mocniejsze wersje Tropical Stout). Palony charakter jest umiarkowany, nie tak mocny jak w innych stoutach. Trochę podobny w balansie to owsianego stoutu aczkolwiek z większą dozą słodkości.
 
Podstawowe informacje: 
OG: 1.044 - 1.060 (11 - 14,7°Blg)
IBUs: 20 - 40 
FG: 1.012 - 1.024 (3,1 - 6,1°Blg)
SRM: 30 - 40 
ABV: 4 - 6% 

Komercyjne przykłady: Bristol Beer Factory Milk Stout, Left Hand Milk Stout, Mackeson's XXX Stout, Marston’s Oyster Stout, Samuel Adams Cream Stout 

15B. Irish Stout   Overall Impression: A black beer with a pronounced roasted flavor, often similar to coffee. The balance can range from fairly even to quite bitter, with the more balanced versions having a little malty sweetness and the bitter versions being quite dry. Draught versions typically are creamy from a nitro pour, but bottled versions will not have this dispensederived character. The roasted flavor can be dry and coffee-like to somewhat chocolaty.   Aroma: Moderate coffee-like aroma typically dominates; may have slight dark chocolate, cocoa and/or roasted grain secondary notes. Esters medium-low to none. Hop aroma low to none, may be lightly earthy or floral, but is typically absent.   Appearance: Jet black to very deep brown with garnet highlights in color. According to Guinness, “Guinness beer may appear black, but it is actually a very dark shade of ruby.” Opaque. A thick, creamy, long-lasting, tan- to brown-colored head is characteristic when served on nitro, but don’t expect the tight, creamy head on a bottled beer.   Flavor: Moderate roasted grain or malt flavor with a medium to high hop bitterness. The finish can be dry and coffee-like to moderately balanced with a touch of caramel or malty sweetness. Typically has coffee-like flavors, but also may have a bittersweet or unsweetened chocolate character in the palate, lasting into the finish. Balancing factors may include some creaminess, medium-low to no fruitiness, and medium to no hop flavor (often earthy). The level of bitterness is somewhat variable, as is the roasted character and the dryness of the finish; allow for interpretation by brewers.   Mouthfeel: Medium-light to medium-full body, with a somewhat creamy character (particularly when served with a nitro pour). Low to moderate carbonation. For the h igh hop bitterness and significant proportion of dark grains present, this beer is remarkably smooth. May have a light astringency from the roasted grains, although harshness is undesirable.   Comments:When a brewery offered a stout and a porter, the stout was always the stronger beer (it was originally called a “Stout Porter”). Modern versions are brewed from a lower OG and no longer necessarily reflect a higher strength than porters. This is typically a draught product today; bottled versions are typically brewed from a higher OG and are usually called Extra Stouts. Regional differences exist in Ireland, similar to variability in English Bitters. Dublin-type stouts use roasted barley, are more bitter, and are drier. Cork-type stouts are sweeter, less bitter, and have flavors from chocolate and specialty malts. Commercial examples of this style are almost always associated with a nitro pour. Do not expect traditional bottle-conditioned beers to have the full, creamy texture or very long-lasting head traditionally associated with nitrogen dispense.   History: The style evolved from attempts to capitalize on the success of London porters, but originally reflected a fuller, creamier, more “stout” body and strength. Guinness began brewing only porter in 1799, and a “stouter kind of porter” around 1810. Irish stout diverged from London single stout (or simply porter) in the late 1800s, with an emphasis on darker malts. Guinness was among the first breweries to use black patent malt for porters and stouts in the 1820s. Guinness began using roasted barley after WWII, while London brewers continued to use brown malt. Guinness started using flaked barley in the 1950s, also increasing attenuation greatly. Guinness Draught was launched as a brand in 1959. Draught cans and bottles were developed in the late 1980s and 1990s.   Characteristic Ingredients: Guinness is made using roasted barley, flaked barley, and pale malt, but other breweries don’t necessarily use roasted barley; they can use chocolate or other dark and specialty malts. Whatever combination of malts or grains is used, the resulting product should be black. Cork-type stouts are perhaps closer to historical London-type stouts in composition with a varied grist not dominated by roasted barley.   Style Comparison: Lower strength than an Irish Extra Stout, but with similar flavors. Darker in color (black) than an English porter (brown).   Vital Statistics: OG: 1.036 – 1.044 IBUs: 25 – 45 FG: 1.007 – 1.011 SRM: 25 – 40 ABV: 4.0 – 4.5%   Commercial Examples: Beamish Irish Stout, Guinness Draught, Harpoon Boston Irish Stout, Murphy's Irish Stout,  O’Hara’s Irish Stout, Porterhouse Wrasslers 4X  
 
 
 
15B. Irish Stout
 
Ogólne wrażenia: Ciemne piwo w wyraźnie zaznaczonym palonym smakiem, często podobne do kawy. Balans może być w przedziale od niemal całkowicie do lekko wytrawnego, gdzie bardziej zbalansowane wersje mają lekką słodowość zaś gorzkie wersje są całkowicie wytrawne. Wersje beczkowe są bardziej kremowe z powodu wyszynku azotem jednak wersje butelkowe nie posiadają tego charakteru. Palony charakter może być suchy i kawowo podobny do częściowo czekoladowego.
 
Aromat: Umiarkowane kawowo-podobne aromaty dominują; wyczuwalne delikatne nuty ciemnej czekolady, kakao i/lub na drugim planie palonego zboża. Estry średnio-niskie do braku. Aromaty chmielowe od niskich po brak, mogą przybierać aromaty kwiatowe lub ziemiste ale typowo aromat chmielowy jest nieobecny.

Wygląd: Kolor od ciemno-czarny do brązowy wraz z rubinowymi odblaskami. Cytując Guinnessa, „Guinness może wydawać się czarny ale rzeczywiście jest to bardzo ciemny z rubinowymi odcieniem „ Nieprzejrzysty. Piana gęsta, brązowa, długo utrzymująca się jest charakterystyczna w przypadku wyszynku azotem, nie należy spodziewać się takiej piany w butelkowych wersjach.

Smak: Umiarkowane palone zboża lub słód, średnia do wysoka chmielowa goryczka. Wytrawny finisz, średnio kawowo-podobne smaki wraz z nutką karmelu lub słodowości. Typowe kawowo-podobne smaki mogą przybrać charakter gorzko-słodki lub niesłodzonej czekolady, mogą pozostawać na finiszu. Czynniki balansujące to kremowość, średnia do niska owocowość oraz średni do braku aromat chmielowy (często ziemisty). Poziom goryczki dość zmienny, może przybierać palony charakter, wysuszać finisz, zezwala się na piwowarską interpretację.

Tekstura: Treściwość średnio lekka do średnio pełnej wraz z kremowym charakterem. Nagazowanie niskie do umiarkowane. Mimo wysokiej goryczki i dużego zasypu zbóż ciemnych to piwo w odczuciu jest niesamowicie gładkie. Odczuwalne można być lekkie ściąganie wynikające z użycia palonego zboża, ale ostrość nie jest mile widziana.

Komentarz: Kiedy browar oferował stouta i portera, stout był zawsze mocniejszym piwem (oryginalnie było nazywane Stout Porter). Nowoczesne wersje są warzone z niższym OG i już nie oznaczają większej mocy niż portery. Dziś jest to jest typowo beczkowy produkt, butelkowane wersje często są warzone z wyższym ekstraktem początkowym (OG) i zazwyczaj nazywane są Extra Stout. W Irlandii istnieją regionalne różnice, podobne do tych w przypadku angielskich bitterów. W Dublinie do stouta używa się palonego jęczmienia, jest on bardziej gorzki i suchy. W Cork stouty są słodsze, mniej gorzkie, posiadają aromaty od czekoladowych i specjalnych słodów. Komercyjne przykłady tego stylu często połączone są z wyszynkiem azotem. Nie należy spodziewać się bogatej, kremowej i pozostającej piany w przypadku piw refermentowanych w butelce.

Historia: Styl wyewoluował jak efekt próby przejęcia sukcesu London Porter. Oryginalnie był bardziej pełny i treściwy. W 1799 Guinness rozpoczął warzenie tylko porterów, a mocniejsze wersje portera około 1810 roku. Irlandzki stout narodził się z Londyńskiego pojedynczego stoutu (lub po prostu porteru) pod koniec XIX wieku, z naciskiem na ciemne słody. W latach 1820 Guinness był wśród pierwszych browarów które zaczęły używać palonego słodu do porterów i stoutów. Guinness zaczął używać palonego jęczmienia po II wojnie światowej podczas gdy londyńskie browary wciąż używały brązowego słodu. Guinness zaczął używać płatków jęczmiennych w latach 1950-tych tym samym podnosząc znacząco odfermentowanie. Marka Guinness Draught została utworzona w 1959 roku. Dystrybucja puszek i butelek wersji draught rozpoczęła się w latach 1980-1990.
 
Surowce: Guinnes używa palonego jęczmienia, płatków jęczmiennych i słodu pale. Jednak inne  browary niekoniecznie używają palonego jęczmienia, za to używają słodów czekoladowych, innych ciemnych i specjalnych słodów. Jakakolwiek kombinacja słodów czy zbóż zostałaby użyta, rezultatem powinien być czarny kolor piwa. Stouty z Cork być może są bliżej londyńskiego typu stoutu, gdzie zasyp jest różnorodny i nie dominuje w nim charakter palonego jęczmienia.
 
Porównanie styli: Niższa moc niż Irish Extra Stout, ale podobne w smaku. Ciemniejszy kolor (czarne) niż angielskie portery (brązowe).
 
Podstawowe informacje:
OG: 1.036 - 1.044 (9 - 11°Blg)
IBUs: 25 -45
FG: 1.007 - 1.011 (1,8 - 2,8°Blg)
SRM: 25 - 40
ABV: 4,0 – 4,5%

Komercyjne przykłady:Beamish Irish Stout, Guinness, Draught, Harpoon Boston Irish Stout, Murphy's Irish Stout, O’Hara’s Irish Stout, Porterhouse Wrasslers 4X

Koleś was trolluje.

Equinox, chinook, pacific jade, lemon drop, huell mellon, crystal, zythos, summit, wilamette, warrior, mount hood, bravo, apollo są w Polsce do dostania do reszty nie mam pewności.

Data i miejsce w temacie ci się pomyliło. Wfdp dopiero w maju. ;D

Ja   nalewam kroplę płynu do mycia naczyń do każdej butelki, zalewam wodą, a po jakimś czasie podłączam wiertarkę z przymocowaną szczotką i czyszczę dopóki nie ma nic w butelce,a przed rozlewem płuczę w oxi. Nigdy nie miałem problemu z butelkami.

Saison nie opłaca się chmielić na zimno. W belgach drożdże są ważne więc lepiej kupić płynne.

Historical Beer: Lichtenhainer
 
Aroma: Moderately strong fresh smoky aroma, light hints of sourness, medium-low fruity esters, possibly apples or lemons, moderate bready-grainy malt. The smoke character is stronger than the bready notes, and the smoke has a ‘dry’ character, like the remnants of an old fire, not a ‘greasy’ smoke.
 
Appearance: Tall off-white head, rocky and persistent. Deep yellow to light gold color. Fair clarity, may be somewhat hazy.
 
Flavor: Moderately strong fruity flavor, possibly lemons or apples. Moderate intensity, clean lactic tartness (no funk). Similar smoky character as aroma (dry wood fire), medium strength. Dry finish, with acidity and smoke in the aftertaste. Low bitterness; the acidity is providing the balance, not hops. Fresh, clean palate and slightly puckery aftertaste. The wheat character is on the low side; the smoke and acidity are more prominent in the balance. The lemony-tart/green apple flavor is strongest in the finish, with smoke a close second. Complex.
 
Mouthfeel: Tingly acidity. High carbonation. Medium to medium-light body.
 
Overall Impression: A sour, smoked, lower-gravity historical German wheat beer. Complex yet refreshing character due to high attenuation and carbonation, along with low bitterness and moderate sourness.
 
Comments: Served young. Smoke and sour is an unusual combination that is not for everyone.
 
History: Originating in Lichtenhain, in Thüringen (central Germany). Height of popularity was towards the end of the 1800s, and was widely available throughout Thüringen.
 
Characteristic Ingredients: Smoked barley malt, wheat malt, lactobacillus, top-fermenting yeast. Grists vary, but the wheat would typically be 30-50%.
 
Style Comparison: In the same general historical lower-alcohol top-fermenting central European wheat beer family as Gose, Grodziskie, and Berliner weisse, has elements of all of them but having its own unique balance – sour and smoke is not found in any of the other beers. Not as acidic as Berliner weisse, probably more like a smoked gose without coriander and salt, or a grodziskie with gose-like acidity.
 
Vital Statistics:
OG: 1.032 – 1.040
IBUs: 5 – 12
FG: 1.004 – 1.008
SRM: 3 – 6
ABV: 3.5 – 4.7%
 
Tłumaczenie opracowane na potrzeby I Podlaskiego Konkursu Piw Domowych
 
Piwo historyczne: Lichtenhainer
 
Aromat: Umiarkowanie mocny aromat świeżego dymu, lekkie nuty kwaśne, średnio niski poziom owocowych estrów, możliwe nuty jabłkowe lub cytrynowe, umiarkowanie intensywna chlebowo-ziarnista słodowość. Charakter dymny powinien być mocniej wyczuwalny niż nuty chlebowe. Dym powinien mieć charakter "suchy", jak resztki starego, wypalonego ogniska, a nie dymu "tłustego".
 
Wygląd: Piana wysoka, poszarpana, trwała o złamanej bieli. Barwa od głęboko żółtej do jasno złotej. Dobra klarowność, chociaż może bywać nieco zamglone.
 
Smak: Umiarkowanie silny smak owocowy, możliwa cytrynowość lub jabłkowość. Umiarkowanie intensywna kwasowość, jednakże powinna mieć czysty, mleczy charakter. Niedozwolone są nuty charakterystyczne dla belgijskich piw kwaśnych, fermentowanych z udziałem Brettanomyces. Charakter dymny średnio mocny, podobnie jak w przypadku aromatu powinien kojarzyć się z suchym dymem z ogniska. Finisz wytrawny z kwaśnym i dymnym w posmakiem. Goryczka niska, balans piwu zapewnia kwaśność, a nie chmiel. Świeże, czyste na podniebieniu z lekkim ściąganiem w posmaku. Pszeniczna słodowość powinna być niższa od dymności i kwaśności. Natężenie cytrynowej cierpkości lub smaku zielonego jabłka powinno być najsilniej odczuwane w posmaku, wraz z dymnością na drugim miejscu. Smak powinien być złożony.
 
Tekstura: Mrowiąca i ściągająca kwasowość. Mocne nagazowanie. Pełnia od średnio lekkiej, do średniej.
 
Ogólne wrażenie: Kwaśne, wędzone, historyczne niemieckie piwo pszeniczne o niskim ekstrakcie. Złożony chociaż wciąż orzeźwiający charakter dzięki wysokiemu odfermentowaniu i nagazowaniu, wraz z niską goryczką i umiarkowaną kwaśnością.
 
Komentarze: Serwowane jako młode piwo. Dym i kwaśność to nietypowe, nieodpowiadające wszystkim połączenie.
 
Historia: Pochodzące z Lichtenhain, w Turyngii (centralne Niemcy). Najbardziej popularne w końcu XIX wieku, kiedy to było powszechnie dostępne w całej Turyngii.
 
Surowce: Wędzony słód jęczmienny, słód pszeniczny, Lactobacillus, drożdże górnej fermentacji. Zasyp różny, jednak typowy udział pszenicy wynosi zazwyczaj 30-50%.
 
Podsumowanie: Pochodzi z tej samej rodziny środkowoeuropejskich, historycznych piw pszenicznych górnej fermentacji, o niskiej zawartości alkoholu co Gose, Grodziskie oraz Berliner Weisse. Posiada cechy ich wszystkich, ale ma własny unikalny charakter - kwaśność i dym nie są obecne w którymkolwiek z pozostałych styli. Nie jest tak kwaśne jak Berliner Weisse, raczej jak wędzone Gose bez kolendry i soli, lub jak Grodziskie z kwaśnością Gose.
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 1.032 - 1.040 SG ( 8 - 10 Plato ).
Goryczka: 5 - 12 IBU.
Ekstrakt końcowy: 1.004 - 1.008 SG ( 1 - 2 Plato).
Kolor: 3 - 6 SRM ( 6 - 12 EBC ).
Zawartość alkoholu (vol.): 3.5 - 4.7 %.

Specialty IPA: Belgian IPA
 
Aroma: Moderate to high hop aroma, often tropical, stone fruit, citrus or pine-like typical of American or New World hop varieties. Floral and spicy aromas are also found indicating European hops. Grassy aroma due to dry hopping may be present. Gentle, grainy-sweet malt aroma, with little to no caramel. Fruity esters are moderate to high and may include aromas of bananas, pears and apples. Light clove-like phenols may be noticeable. Belgian candi sugar-like aromas are sometimes present.
 
Appearance: Light golden to amber in color. Off-white head is moderate to large in size and has good retention. Clarity is fair to quite hazy in dry hopped examples.
 
Flavor: Initial flavor is moderately spicy and estery associated with Belgian yeast strains. Clove-like and peppery flavors are common. Banana, pear and apple flavors are also typical. Hop flavors are moderate to high in intensity and may reflect tropical, stone fruit, melon, citrusy, or piney American/New World varieties or floral and spicy Saazer-type hop flavors. Malt flavor is light and grainy-sweet, sometimes with low toasted or caramel malt flavor but not required. Bitterness is high and may be accentuated by spicy yeast-derived flavors. The finish is dry to medium-dry although some examples have a slight sweetness mixed with the lingering bitterness.
 
Mouthfeel: The body is medium to light and varies due to carbonation level and adjunct use. Carbonation level is medium to high. Some higher alcohol versions may be warming although this may not be readily apparent.
 
Overall Impression: An IPA with the fruitiness and spiciness derived from the use of Belgian yeast. The examples from Belgium tend to be lighter in color and more attenuated, similar to a tripel that has been brewed with more hops. This beer has a more complex flavor profile and may be higher in alcohol than a typical IPA.
 
Comments: The choice of yeast strain and hop varieties is critical since many choices will horribly clash.
 
History: A relatively new style, started showing up in the mid 2000s. Homebrewers and microbreweries simply substituted Belgian yeast in their American IPA recipes. Belgian breweries added more hops to their tripel and pale ale recipes.
 
Characteristic Ingredients: Belgian yeast strains used in making tripels and golden strong ales. American examples tend to use American or New World hops while Belgian versions tend to use European hops and only pale malt.
 
Style Comparison: A cross between an American IPA/Imperial IPA with a Belgian Golden Strong Ale or Tripel. This style is may be spicier, stronger, drier and more fruity than an American IPA.
 
Entry Instructions:
Vital Statistics:
OG: 1.058 – 1.080
IBUs: 50 – 100
FG: 1.008 – 1.016
SRM: 5 – 15
ABV: 6.2 – 9.5%
 
Commercial Examples: Brewery Vivant Triomphe, Houblon Chouffe, Urthel Hop It, Stone Cali-Belgique, Epic Brainless IPA, Green Flash Le Freak, Lagunitas Little Sumpin’ Wild References: Writeup by Mike Winnie
 
Tłumaczenie opracowane na potrzeby I Podlaski Konkurs Piw Domowych
 
Specialty IPA: Belgian IPA
 
Aromat: Umiarkowany do wysokiego aromat chmielowy, zwykle o charakterze owoców tropikalnych, owoców pestkowych ( brzoskwinie, morele, nektarynki ), cytrusów lub sosnowym, typowy dla amerykańskich lub innych nowofalowych odmian chmielu. Aromaty kwiatowe i przyprawowe, pochodzące z europejskich odmian chmielu mogą być również obecne. Aromaty trawiaste powstałe w wyniku chmielenia na zimno mogą być obecne. Delikatne, słodko-ziarniste aromaty słodowe. Karmelowość niska lub brak. Poziom estrów owocowych od umiarkowanego do wysokiego i może zawierać aromaty bananów, gruszek oraz jabłek. Lekki poziom fenolowości ( goździki ) może być wyczuwalny. Czasem mogą być obecne aromaty belgijskiego cukru kandyzowanego.
 
Wygląd: Barwa od jasno złotej do bursztynowej. Piana koloru złamanej bieli, średniej do wysokiej, trwała. Klarowność od przejrzystej do dość mglistej w piwach chmielonych na zimno.
 
Smak: Smak początkowo powinien być umiarkowanie przyprawowy i estrowy ( w związku z użyciem belgijskich szczepów drożdży ). Goździkowe, jak i pieprzne nuty są powszechne. Nuty bananów, gruszek oraz jabłek są również typowe. Intensywność smaku chmielowego od umiarkowanej do wysokiej i i może odzwierciedlać charakter owoców tropikalnych, owoców pestkowych, melona, cytrusów lub sosnowy ( pochodzące z odmian amerykańskich, australijskich i innych nowofalowych ), ale także może zawierać nuty kwiatowe i przyprawowe pochodzące ze szlachetnych odmian europejskich ( np. Saaz ). Smak słodowy jest lekki i powinien mieć charakter słodko-ziarnisty, czasami może zawierać niewielki poziom posmaków tostowych lub karmelowych, jednakże nie są one wymagane. Goryczka jest wysoka i jej odczucie może być wzmocnione przyprawowością pochodzącą od drożdży. Finisz wytrawny do średnio wytrawnego, chociaż niektóre przykłady mają niewielką słodycz zmieszaną z pozostającą goryczką.
 
Tekstura: Pełnia od lekkiej do średniej, w zależności od poziomu nasycenia dwutlenkiem węgla i użytych dodatków. Nagazowanie od średniego do wysokiego. Mocniejsze wersje mogą mieć charakter rozgrzewający choć nie powinien być on zbyt wyeksponowany.
 
Ogólne wrażenie: IPA z owocowym i przyprawowym charakterem pochodzącym od belgijskich drożdży. Belgijskie przykłady zwykle są jaśniejsze i bardziej odfermentowane, podobne do klasztornego Tripla, ale warzonego z większą ilością chmielu. Belgijskie IPA powinno mieć bardziej złożony profil smakowy i może być mocniejsze niż typowe India Pale Ale.
 
Komentarz: Wybór szczepu drożdży i odmian chmielu jest kluczowy dla piwa, ponieważ wiele z nich nie pasuje do siebie nawzajem i efektem mogą być kolizje smakowe.
 
Historia: Stosunkowo nowy styl, zaczął pojawiać się w pierwszej dekadzie po 2000 roku. Piwowarzy domowi oraz małe browary po prostu zastępowały w swoich recepturach na amerykańskie IPA zwykłe drożdże drożdżami belgijskimi. Natomiast browary belgijskie zaczęły dodawać więcej chmielu do swoich Pale Ale oraz Tripli.
 
Surowce: Belgijskie szczepy drożdży tradycyjnie używane do fermentacji klasztornego Tripel lub Golden Strong Ale. Amerykańskie przykłady najczęściej wykorzystują amerykańskie lub inne nowofalowe odmiany chmielu, natomiast w wersjach belgijskich częściej stosuje się europejskie odmiany chmielu i tylko jeden rodzaju słodu - słód jasny.
 
Podsumowanie: Skrzyżowanie amerykańskiego IPA lub Imperial IPA z Belgian Goldeng Strong Ale lub klasztornym Triplem. Ten styl może mieć wyraźniejszy charakter przyprawowy, owocowych estrów, a także być mocniejszy i bardziej wytrawny w porównaniu do American IPA.
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 1.058 - 1.080 SG ( 14 - 20 Plato ).
Goryczka: 50 - 100 IBU.
Ekstrakt końcowy: 1.008 - 1.016 SG ( 2 – 4 Plato ).
Barwa: 5 – 15 SRM ( 9 – 30 EBC ).
Zawartość alkoholu (vol.): 6.2 - 9.5 %.
 
Przykłady komercyjne amerykańskie: Brewery Vivant Triomphe, Stone Cali-Belgique, Epic Brainless IPA, Green Flash Le Freak, Lagunitas Little Sumpin’ Wild.
 
Przykłady komercyjne belgijskie: Houblon Chouffe, Urthel Hop It.

Specialty IPA: White IPA
Aroma: Moderate fruity esters – banana, citrus, perhaps apricot. May have light to moderate spice aroma such as coriander or pepper from actual spice additions and/or Belgian yeast. Hop aroma is moderately-low to medium, usually American or New World type with stone fruit, citrus and tropical aromas. Esters and spices may reduce hop aroma perception. Light clove-like phenolics may be present.
Appearance: Pale to deep golden color, typically hazy. Moderate to large, dense white head that persists.
Flavor: Light malt flavor, perhaps a bit bready. Fruity esters are moderate to high, with citrus flavors similar to grapefruit and orange, or stone fruit like apricot. Sometimes banana-like flavors are present. Hop flavor is medium-low to medium-high and reflects citrusy American type hops. Some spicy clove-like flavors from Belgian yeast may be present. Coriander and orange peel flavors may be found as well. Bitterness is high which leads to a moderately dry, refreshing finish.
Mouthfeel: Medium-light body with medium to medium-high carbonation. Typically no astringency, although highly spiced examples may exhibit a light astringency which is not distracting.
Overall Impression: A fruity, spicy, refreshing version of an American IPA, but with a lighter color, less body, and featuring either the distinctive yeast and/or spice additions typical of a Belgian witbier.
Comments: A craft beer interpretation of American IPA crossed with a witbier.
History: American craft brewers developed the style as a late winter/spring seasonal beer to appeal to Wit and IPA drinkers alike.
Characteristic Ingredients: Pale and wheat malts, Belgian yeast, citrusy American type hops.
Style Comparison: Similar to a Belgian Wit style except highly hopped to the level of an American IPA. Bitter and hoppy like the IPA but fruity, spicy and light like the Wit. Typically the hop aroma and flavor are not as prominent as in an American IPA.
Vital Statistics: OG: 1.056 – 1.065 FG: 1.013 – 1.016
IBUs: 40 – 70
SRM: 5 – 8
ABV: 5.7 – 7.0%
Commercial Examples: Deschutes Chainbreaker IPA, Blue Point White IPA, Harpoon The Long Thaw, Sierra Nevada Snow Wit, New Belgium Accumulation
 
 
 
Specjalne IPA: Białe IPA
Aromat:Umiarkowane owocowe estry - banan, cytrusy, może morela. Może mieć lekkie do umiarkowanych aromatów przyprawowych takich jak kolendra czy pieprz z dodatków oraz/lub drożdży belgijskich. Aromat chmielowy umiarkowanie niski do średniego, zazwyczaj chmieli amerykańskich lub z "nowego świata" o aromatach owoców pestkowych, cytrusów i tropikalnych.
Estry i przyprawy mogą zredukować odczuwanie aromatów chmielowych. Lekkie fenole goździkowe mogą być obecne.
Wygląd: Blady do mocno złotego koloru, typowo mętne. Umiarkowana do dużej, gęsta, biała piana, która się utrzymuje.
Smak: Lekko słodowy smak możliwe, że trochę chlebowy. Owocowe estry umiarkowane do wysokich z cytrusowymi posmakami jak grejpfrut czy pomarańcza, lub owoce pestkowe takie jak morela. Czasem posmaki bananowe są obecne. Smak chmielowy średnio niski do średnio wysoki odzwierciedlający cytrusowość amerykańskich chmieli.Trochę goździkowych posmaków od belgijskich drożdży może być obecnych. Kolendra i skórka pomarańczy również może być wyczuwalna. Goryczka jest wysoka co prowadzi do umiarkowanie wytrawnego i orzeźwiającego finiszu.
Tekstura: Średnio- lekka treściwość z średnim do średnio wysokiego wysycenia. Typowo brak cierpkości, lecz w mocno przyprawowych przykładach może występować lekka cierpkość, która nie przeszkadza.
Ogólne wrażenia: Owocowa, przyprawowa, orzeźwiająca wersja amerykańskiego IPA z jaśniejszym kolorem i mniejszą treściwością połączone z drożdżami i/lub dodatkami typowymi dla belgijskiego witbiera.
Komentarz: Kraftowa interpretacja hybrydy AIPA z witbierem.
Historia: Amerykańscy piwowarzy kraftowi opracowali ten styl, jako późno zimowe/wiosenne piwo sezonowe by zadowolić zarówno pijących wity, jak i pijących IPA.
Surowce: Jasne i pszeniczne słody, belgijskie drożdże i cytrusowe chmiele amerykańskiego typu.
Porównanie stylów: Podobne do belgijskiego wita z wyjątkiem chmielenia do poziomu AIPA. Gorzkie i chmielowe jak IPA, ale owocowe, przyprawowe i lekkie jak wit. Chmielowy aromat i smak nie są tak wyraziste jak w AIPA.
Gęstość: OG: 1.056 – 1.065 FG: 1.013 – 1.016
IBU: 40 – 70
SRM: 5 – 8
ABV: 5.7 – 7.0%
Komercyjne przykłady: Deschutes Chainbreaker IPA, Blue Point White IPA, Harpoon The Long Thaw, Sierra Nevada Snow Wit, New Belgium Accumulation

Specialty IPA: White IPA
Aroma: Moderate fruity esters – banana, citrus, perhaps apricot. May have light to moderate spice aroma such as coriander or pepper from actual spice additions and/or Belgian yeast. Hop aroma is moderately-low to medium, usually American or New World type with stone fruit, citrus and tropical aromas. Esters and spices may reduce hop aroma perception. Light clove-like phenolics may be present.
Appearance: Pale to deep golden color, typically hazy. Moderate to large, dense white head that persists.
Flavor: Light malt flavor, perhaps a bit bready. Fruity esters are moderate to high, with citrus flavors similar to grapefruit and orange, or stone fruit like apricot. Sometimes banana-like flavors are present. Hop flavor is medium-low to medium-high and reflects citrusy American type hops. Some spicy clove-like flavors from Belgian yeast may be present. Coriander and orange peel flavors may be found as well. Bitterness is high which leads to a moderately dry, refreshing finish.
Mouthfeel: Medium-light body with medium to medium-high carbonation. Typically no astringency, although highly spiced examples may exhibit a light astringency which is not distracting.
Overall Impression: A fruity, spicy, refreshing version of an American IPA, but with a lighter color, less body, and featuring either the distinctive yeast and/or spice additions typical of a Belgian witbier.
Comments: A craft beer interpretation of American IPA crossed with a witbier.
History: American craft brewers developed the style as a late winter/spring seasonal beer to appeal to Wit and IPA drinkers alike.
Characteristic Ingredients: Pale and wheat malts, Belgian yeast, citrusy American type hops.
Style Comparison: Similar to a Belgian Wit style except highly hopped to the level of an American IPA. Bitter and hoppy like the IPA but fruity, spicy and light like the Wit. Typically the hop aroma and flavor are not as prominent as in an American IPA.
Vital Statistics: OG: 1.056 – 1.065 FG: 1.013 – 1.016
IBUs: 40 – 70
SRM: 5 – 8
ABV: 5.7 – 7.0%
Commercial Examples: Deschutes Chainbreaker IPA, Blue Point White IPA, Harpoon The Long Thaw, Sierra Nevada Snow Wit, New Belgium Accumulation
 
 
 
Specjalne IPA: Białe IPA
Aromat:Umiarkowane owocowe estry - banan, cytrusy, może morela. Może mieć lekkie do umiarkowanych aromatów przyprawowych takich jak kolendra czy pieprz z dodatków oraz/lub drożdży belgijskich. Aromat chmielowy umiarkowanie niski do średniego, zazwyczaj chmieli amerykańskich lub z "nowego świata" o aromatach owoców pestkowych, cytrusów i tropikalnych.
Estry i przyprawy mogą zredukować odczuwanie aromatów chmielowych. Lekkie fenole goździkowe mogą być obecne.
Wygląd: Blady do mocno złotego koloru, typowo mętne. Umiarkowana do dużej, gęsta, biała piana, która się utrzymuje.
Smak: Lekko słodowy smak możliwe, że trochę chlebowy. Owocowe estry umiarkowane do wysokich z cytrusowymi posmakami jak grejpfrut czy pomarańcza, lub owoce pestkowe takie jak morela. Czasem posmaki bananowe są obecne. Smak chmielowy średnio niski do średnio wysoki odzwierciedlający cytrusowość amerykańskich chmieli.Trochę goździkowych posmaków od belgijskich drożdży może być obecnych. Kolendra i skórka pomarańczy również może być wyczuwalna. Goryczka jest wysoka co prowadzi do umiarkowanie wytrawnego i orzeźwiającego finiszu.
Tekstura: Średnio- lekka treściwość z średnim do średnio wysokiego wysycenia. Typowo brak cierpkości, lecz w mocno przyprawowych przykładach może występować lekka cierpkość, która nie przeszkadza.
Ogólne wrażenia: Owocowa, przyprawowa, orzeźwiająca wersja amerykańskiego IPA z jaśniejszym kolorem i mniejszą treściwością połączone z drożdżami i/lub dodatkami typowymi dla belgijskiego witbiera.
Komentarz: Kraftowa interpretacja hybrydy AIPA z witbierem.
Historia: Amerykańscy piwowarzy kraftowi opracowali ten styl, jako późno zimowe/wiosenne piwo sezonowe by zadowolić zarówno pijących wity, jak i pijących IPA.
Surowce: Jasne i pszeniczne słody, belgijskie drożdże i cytrusowe chmiele amerykańskiego typu.
Porównanie stylów: Podobne do belgijskiego wita z wyjątkiem chmielenia do poziomu AIPA. Gorzkie i chmielowe jak IPA, ale owocowe, przyprawowe i lekkie jak wit. Chmielowy aromat i smak nie są tak wyraziste jak w AIPA.
Gęstość: OG: 1.056 – 1.065 FG: 1.013 – 1.016
IBU: 40 – 70
SRM: 5 – 8
ABV: 5.7 – 7.0%
Komercyjne przykłady: Deschutes Chainbreaker IPA, Blue Point White IPA, Harpoon The Long Thaw, Sierra Nevada Snow Wit, New Belgium Accumulation

To ogólnoświatowy spisek!!!2 litry Coca-Coli też wychodzą taniej niż 2x 1 litr!!!!
Przecież wszędzie jest tak że kupowanie w większych ilościach jest tańsze w przeliczeniu na litr czy kg.

czarne, lekkie, sesyjne, górnej fermentacji= dry stout receptur jest pełno tutaj

Tak przy okazji:
woda zawierała ok. 55 ppm Cl, pH = 7,0, twardość ogólna 29 on (517 ppm CaCO3), twardość niewęglanowa 9 on (160 mg CaCO3), zasadowość 7,2 mval/l (360 ppm CaCO3)

Aroma: Low to moderate oak wood smoke is the most prominent aroma component, but can be subtle and hard to detect. A low spicy, herbal, or floral hop aroma is typically present, and should be lower than or equal to the smoke in intensity. Hints of grainy wheat are also detected in the best examples. The aroma is otherwise clean, although light pomme fruit esters (especially ripe red apple or pear) are welcome. No acidity. Slight water-derived sulfury notes may be present.
 
Appearance: Pale yellow to medium gold in color with excellent clarity. A tall, billowy, white, tightly-knit head with excellent retention is distinctive. Murkiness is a fault.
 
Flavor: Moderately-low to medium oak smoke flavor up front which carries into the finish; the smoke can be stronger in flavor than in aroma. The smoke character is gentle, should not be acrid, and can lend an impression of sweetness. A moderate to strong bitterness is readily evident which lingers through the finish. The overall balance is toward bitterness. Low but perceptible spicy, herbal, or floral hop flavor. Low grainy wheat character in the background. Light pomme fruit esters (red apple or pear) may be present. Dry, crisp finish. No sourness.
 
Mouthfeel: Light in body, with a crisp and dry finish. Carbonation is quite high and can add a slight carbonic bite or prickly sensation. No noticeable alcohol warmth.
 
Overall Impression: A low-gravity, highly-carbonated, light-bodied ale combining an oak smoked flavor with a clean hop bitterness. Highly sessionable.
 
Comments: Pronounced in English as “pivo grow-JEES-kee-uh” (meaning: Grodzisk beer). Known as Grätzer (pronounced “GRATE-sir”) in German-speaking countries, and in some beer literature. Traditionally made using a multi-step mash, a long boil (~2 hours), and multiple strains of ale yeast. The beer is never filtered but Isinglass is used to clarify before bottle conditioning. Traditionally served in tall conical glassware to accommodate the vigorous foam stand.
 
History: Developed as a unique style centuries ago in the Polish city of Grodzisk (known as Grätz when ruled by Prussia and Germany). Its fame and popularity rapidly extended to other parts of the world in the late 19th and early 20th century. Regular commercial production declined after WWII and ceased altogether in the early-mid 1990s. This style description describes the traditional version during its period of greatest popularity.
 
Characteristic Ingredients: Grain bill usually consists entirely of oak-smoked wheat malt. Oak-smoked wheat malt has a different (and less intense) smoke character than German beechwood-smoked barley malt; it has a drier, crisper, leaner quality – a bacon/ham smoke flavor is inappropriate. Saazer-type hops (Polish, Czech or German), moderate hardness sulfate water, and a relatively clean and attenuative continental ale yeast fermented at moderate ale temperatures are traditional. German hefeweizen yeast or other strains with a phenol or strong ester character are inappropriate.
 
Style Comparison: Similar in strength to a Berliner Weisse, but never sour. Has a smoked character but less intense than in a Rauchbier.
 
Vital Statistics:
OG: 1.028 – 1.032
IBU: 20 – 35
FG: 1.006 – 1.012
SRM: 3 – 6
ABV: 2.5 – 3.3 %
 
----------------------
 
Aromat: Czołowym składnikiem aromatu jest niski do umiarkowanego dym drewna dębowego, jednak może być subtelny i trudny do wykrycia. Zwykle obecne są niskie aromaty przyprawowe, ziołowe lub kwiatowe chmielu, powinny być w intensywności niższe lub równe dymowi. W najlepszych przykładach jest również wyczuwalna zbożowa nuta pszenicy. Aromat jest czysty, lecz lekkie estry owoców jabłkowatych (czerwonego dojrzałego jabłka czy gruszki) są na miejscu. Bez kwaśności. Mogą być obecne lekkie nuty siarkowe pochodzące od wody.
 
Wygląd: W barwie bladożółte do średniozłotego ze znakomitą klarownością. Odznacza się wysoką, spiętrzoną, białą, zwartą pianą, doskonale się utrzymującą. Mętność jest wadą.
 
Smak: Na pierwszym planie umiarkowanie-niski do średniego smak dębowego dymu, który pozostaje aż do finiszu, może być mocniejszy w smaku niż aromacie. Wędzoność jest łagodna, nie powinna być gryząca, może dawać wrażenie słodkości. Umiarkowana do mocnej gorycz jest bez trudu zauważalna aż do finiszu. Ogólne wrażenie w kierunku goryczy. Niski lecz zauważalnie przyprawowy, ziołowy, kwiatowy smak chmielu. W tle niska zbożowość pszenicy. Lekkie estry owoców jabłkowatych (czerwone jabłko lub gruszka) mogą być obecne. Wytrawny, rześki finisz. Bez kwaśności.
 
Odczucie w ustach: Lekkie, z rześkim i wytrawnym finiszem. Wysycenie jest całkiem wysokie i może dawać uczucie lekkiego szczypania. Bez wyraźnego rozgrzewającego alkoholu.
 
Ogólne wrażenie: Niskotreściwe, wysoko wysycone, lekkie ale łączące wędzone smaki z czystą chmielową goryczką. Niezwykle sesyjne.
 
Komentarze: Zdanie o wymowie po polsku - CIACH - no, bez przesady W krajach niemieckojęzycznych i części literatury piwnej znane jako Grätzer. Zwykle warzone z wielotemperaturowym zacieraniem, długim gotowaniem (ok. 2 godz.) i użyciem różnych szczepów drożdży górnej fermentacji. Piwo nigdy nie jest filtrowane, do klarowania przed leżakowaniem w butelkach używany jest karuk (klej z pęcherzy rybnych). Tradycyjnie podawane w wysokiej, stożkowatej szklance, która podkreśli bujną pianę.
 
Historia: Rozwinęło się jako unikatowy styl wieki temu w Grodzisku (znanym pod nazwą Grätz w okresie rządów pruskich i niemieckich). W XIX i XX w. jego sława i popularność dotarły szybko do innych części świata. Regularna produkcja komercyjna spadła po II wojnie światowej i wstrzymana została w latach 90. Niniejszy opis stylu przedstawia wersję tradycyjną w czasach największej popularności.
 
Charakterystyczne składniki: Zasyp zwykle składa się w całości ze słodu pszenicznego wędzonego dymem dębowym. Posiada on inną (i mniej intensywną) wędzoność niż niemiecki słód jęczmienny wędzony dymem bukowym; ma bardziej wytrawne, rześkie, lżejsze właściwości – smak szynkowej/bekonowej wędzonki jest nieodpowiedni. Tradycyjnie stosuje się chmiele Saaz (polskie, czeskie bądź niemieckie), umiarkowanie twardą i siarczanową wodę oraz kontynentalne drożdże górnej fermentacji o relatywnie czystym profilu. Niemieckie drożdże do Hefe-Weizena lub inne o mocno fenolowym i estrowym charakterze są nieodpowiednie.
 
Porównanie stylów: Podobne do Berliner Weisse, jeśli chodzi o moc, lecz nigdy kwaśne. Ma wędzony charakter, ale mniej intensywny niż Rauchbier.
 
Parametry:
OG: 1.028 – 1.032
IBU: 20 – 35
FG: 1.006 – 1.012
SRM: 3 – 6
ABV: 2.5 – 3.3 %