msto

10A. Weissbier Overall Impression: A pale, refreshing German wheat beer with high carbonation, dry finish, a fluffy mouthfeel, and a distinctive banana-and-clove yeast character. Aroma: Moderate to strong phenols (usually clove) and fruity esters (typically banana). The balance and intensity of the phenol and ester components can vary but the best examples are reasonably balanced and fairly prominent. The hop character ranges from low to none. A light to moderate wheat aroma (which might be perceived as bready or grainy) may be present but other malt characteristics should not. Optional, but acceptable, aromatics can include a light to moderate vanilla character, and/or a faint bubblegum aroma. None of these optional characteristics should be high or dominant, but often can add to the complexity and balance. Appearance: Pale straw to gold in color. A very thick, moussy, long-lasting white head is characteristic. The high protein content of wheat impairs clarity in an unfiltered beer, although the level of haze is somewhat variable. Flavor: Low to moderately strong banana and clove flavor. The balance and intensity of the phenol and ester components can vary but the best examples are reasonably balanced and fairly prominent. Optionally, a very light to moderate vanilla character and/or faint bubblegum notes can accentuate the banana flavor, sweetness and roundness; neither should be dominant if present. The soft, somewhat bready or grainy flavor of wheat is complementary, as is a slightly grainy-sweet malt character. Hop flavor is very low to none, and hop bitterness is very low to moderately low. Well-rounded, flavorful palate with a relatively dry finish. The perception of sweetness is more due to the absence of hop bitterness than actual residual sweetness; a sweet or heavy finish would significantly impair drinkability. Mouthfeel: Medium-light to medium body; never heavy. Suspended yeast may increase the perception of body. The texture of wheat imparts the sensation of a fluffy, creamy fullness that may progress to a light, spritzy finish aided by high to very high carbonation. Always effervescent. Comments: These are refreshing, fast-maturing beers that are lightly hopped and show a unique banana-and-clove yeast character. These beers often don’t age well and are best enjoyed while young and fresh. The version mit hefe is served with suspended yeast; the krystal version is filtered for excellent clarity. The character of a krystal weizen is generally fruitier and less phenolic than that of the weissbier mit hefe. May be known as hefeweizen, particularly in the United States. History: While Bavaria has a wheat beer tradition dating back hundreds of years, brewing wheat beer used to be a monopoly reserved for Bavarian royalty. Modern weissbier dates from 1872 when Schneider began production. However, pale weissbier only became popular since the 1960s. It is quite popular today, particularly in southern Germany. Characteristic Ingredients: By German brewing tradition, at least 50% of the grist must be malted wheat, although some versions use up to 70%; the remainder is typically Pilsner malt. A decoction mash is traditional, although modern brewers typically don’t follow this practice. Weizen ale yeast produces the typical spicy and fruity character, although high fermentation temperatures can affect the balance and produce off-flavors. Vital Statistics: OG: 1.044 – 1.052 FG: 1.010 – 1.014 IBUs: 8 – 15 SRM: 2 – 6 ABV: 4.3 – 5.6% Commercial Examples: Ayinger Bräu Weisse, Hacker-Pschorr Weisse, Paulaner Hefe-Weizen Naturtrüb, Schneider Weisse Unser Original, Weihenstephaner Hefeweissbier --------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Jasne, orzeźwiające niemieckie piwo pszeniczne o wysokim wysyceniu, wytrawnym finiszu, puszystej teksturze i z charakterystycznym drożdżowym bananowo-goździkowym charakterem. Aromat: średnie do wysokich fenole (zwykle goździk) i estry (zazwyczaj banan). Balans i intensywność fenoli i estrów może być różny ale w najlepszych przykładach są odpowiednio zbalansowane i wyraźnie wyczuwalne. Aromaty chmielowe są od niskich do żadnych. Niski do średniego aromat pszenicy (który może być postrzegany jako chlebowy lub zbożowy) może być obecny ale inne cechy słodowe nie powinny być wyczuwalne. Opcjonalne, ale dopuszczalne związki aromatyczne mogą zawierać lekki lub średni waniliowy charakter i/lub delikatny aromat gumy balonowej. Żadna z tych opcjonalnych cech nie powinna być wysoka lub dominująca, ale często może wpłynąć na złożoność i balans. Wygląd: Kolor jasno słomkowy do złotego. Charakterystyczna jest bardzo gęsta, długotrwała biała piana. Wysoka zawartość białka w pszenicy pogarsza klarowność, ale poziom zmętnienia może być różny. Smak: Nuty bananowe i goździkowe od niskich do średnio wysokich. Balans i intensywność estrów i fenoli może być różny ale w najlepszych przykładach są odpowiednio zbalansowane i wyraźnie wyczuwalne. Opcjonalnie bardzo niski do średniego charakter waniliowy i/lub nuty gumy balonowej mogą zaakcentować smak, słodycz i pełnię banana ale żaden nie powinien dominować jeżeli występuje. Łagodne, nieco chlebowe lub zbożowe nuty pszenicy są dopełnieniem, podobnie jak delikatny słodkawo zbożowy charakter słodowy. Nuty chmielowe od bardzo niskich do żadnych i goryczka chmielowa od bardzo niskiej do średnio niskiej. Bardzo pełne, bogate posmaki o stosunkowo wytrawnym finiszu. Odczucie słodyczy wynika raczej z braku chmielowej goryczy niż rzeczywistej ilości pozostałych cukrów resztkowych; słodki lub ciężki finisz znacznie pogarsza pijalność. Tekstura: Ciało średnio lekkie do średniego, nigdy ciężkie. Zawiesina drożdży może zwiększać odczucie treściwości. Tekstura pszenicy nadaje odczucie puszystej, kremowej pełni, która może przechodzić w lekki, płaski finisz wspomagany przez wysokie do bardzo wysokiego wysycenie. Zawsze musujące. Komentarz: Są to orzeźwiające, szybko dojrzewające piwa, które są lekko chmielone i mają unikalny bananowo-goździkowy charakter drożdżowy. Piwa te zazwyczaj nie starzeją się zbyt dobrze i smakują najlepiej jak są młode i świeże. Wersja mit hefe jest podawana z zawiesiną drożdżową; wersja krystal jest filtrowana w celu uzyskania idealnej klarowności. Charakter krystala jest z reguły bardziej owocowy i mniej fenolowy niż mit hefe. Może być znany pod nazwą hefeweizen, szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Historia: Chociaż Bawaria ma tradycję związane z piwem pszenicznym od setek lat, warzenie jego było monopolem zarezerwowanym dla bawarskiej rodziny królewskiej. Nowoczesny weissbier pochodzi z 1872 roku, kiedy to Schneider rozpoczął produkcję. Jednak blady weissbier stał się popularny dopiero od lat sześćdziesiątych. Jest dziś dość popularny, szczególnie w południowych Niemczech. Współczesne weissbier pochodzi z roku 1872, kiedy produkcję rozpoczął Schneider. Jednak jasny weissbier stał się popularny dopiero w latach 60-tych XX wieku. Jest to dość popularny styl, szczególnie na południu niemiec. Surowce: Zgodnie z niemiecką tradycją warzenia piwa, co najmniej 50% zasypu musi stanowić słód pszeniczny, a niektóre wersje zawierają jej nawet do 70%; pozostały cześć zasypu to zazwyczaj słód pilzneński. Tradycyjne jest zacieranie dekokcyjne, chociaż współczesne browary raczej nie stosują tej praktyki. Weizenowe drożdże górnej fermentacji produkują typowy przyprawowo-owocowy charakter, chociaż zbyt wysoka temperatura fermentacji może wpłynąć na balans i wprowadzić niepożądane nuty. Parametry: Ekstrakt początkowy: 11 - 13 Plato (1.044 – 1.052 SG) Goryczka: 8 – 15 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 3,5 Plato (1.010 – 1.014 SG) Barwa: 2 – 6 SRM (4 - 12 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.3 – 5.6% Komercyjne przykłady: Ayinger Bräu Weisse, Hacker-Pschorr Weisse, Paulaner Hefe-Weizen Naturtrüb, Schneider Weisse Unser Original, Weihenstephaner Hefeweissbier

11C. Strong Bitter Overall Impression: An average-strength to moderately-strong British bitter ale. The balance may be fairly even between malt and hops to somewhat bitter. Drinkability is a critical component of the style. A rather broad style that allows for considerable interpretation by the brewer. Aroma: Hop aroma moderately-high to moderately-low, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Medium to medium-high malt aroma, optionally with a low to moderate caramel component. Medium-low to medium-high fruity esters. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Appearance: Light amber to deep copper color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. A low head is acceptable when carbonation is also low. Flavor: Medium to medium-high bitterness with supporting malt flavors evident. The malt profile is typically bready, biscuity, nutty, or lightly toasty, and optionally has a moderately low to moderate caramel or toffee flavor. Hop flavor moderate to moderately high, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Hop bitterness and flavor should be noticeable, but should not totally dominate malt flavors. Moderately-low to high fruity esters. Optionally may have low amounts of alcohol. Medium-dry to dry finish. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Mouthfeel: Medium-light to medium-full body. Low to moderate carbonation, although bottled versions will be higher. Stronger versions may have a slight alcohol warmth but this character should not be too high. Comments: In England today, “ESB” is a Fullers trademark, and no one thinks of it as a generic class of beer. It is a unique (but very well-known) beer that has a very strong, complex malt profile not found in other examples, often leading judges to overly penalize traditional English strong bitters. In America, ESB has been co-opted to describe a malty, bitter, reddish, standard-strength (for the US) British-type ale, and is a popular craft beer style. This may cause some judges to think of US brewpub ESBs as representative of this style. History: See comments in category introduction. Strong bitters can be seen as a higher-gravity version of best bitters (although not necessarily “more premium” since best bitters are traditionally the brewer’s finest product). British pale ales are generally considered a premium, export-strength pale, bitter beer that roughly approximates a strong bitter, although reformulated for bottling (including increasing carbonation levels). While modern British pale ale is considered a bottled bitter, historically the styles were different. Category introduction: The family of British bitters grew out of English pale ales as a draught product in the late 1800s. The use of crystal malts in bitters became more widespread after WWI. Traditionally served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., “real ale”). Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are often higher-alcohol and more highly carbonated versions of cask products produced for export, and have a different character and balance than their draught counterparts in Britain (often being sweeter and less hoppy than the cask versions). These guidelines reflect the “real ale” version of the style, not the export formulations of commercial products. Several regional variations of bitter exist, ranging from darker, sweeter versions served with nearly no head to brighter, hoppier, paler versions with large foam stands, and everything in between. Judges should not over-emphasize the caramel component of these styles. Exported bitters can be oxidized, which increases caramel-like flavors (as well as more negative flavors). Do not assume that oxidation-derived flavors are traditional or required for the style. Characteristic Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts, may use a touch of black malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English finishing hops are most traditional, but any hops are fair game; if American hops are used, a light touch is required. Characterful British yeast. Burton versions use medium to high sulfate water, which can increase the perception of dryness and add a minerally or sulfury aroma and flavor. Style Comparison: More evident malt and hop flavors than in a special or best bitter, as well as more alcohol. Stronger versions may overlap somewhat with British strong ales, although strong bitters will tend to be paler and more bitter. More malt flavor (particularly caramel) and esters than an American Pale Ale, with different finishing hop character. Vital Statistics: OG: 1.048 – 1.060 FG: 1.010 – 1.016 IBUs: 30 – 50 SRM: 8 – 18 ABV: 4.6 – 6.2% Commercial Examples: Bass Ale, Highland Orkney Blast, Samuel Smith’s Old Brewery Pale Ale, Shepherd Neame Bishop's Finger, Shepherd Neame Spitfire, West Berkshire Dr. Hexter’s Healer, Whitbread Pale Ale, Young’s Ram Rod --------------------- Ogólne wrażenia: Umiarkowanie mocny brytyjski bitter. Balans może być od zrównoważonego pomiędzy słodem i chmielem do nieco bardziej goryczkowego. Pijalność jest krytycznym elementem tego stylu. Dość rozległy styl, który pozwala piwowarowi na szeroką interpretację. Aromat: Aromat chmielowy od średnio wysokiego do średnio niskiego, zazwyczaj o kwiatowym, ziemistym, żywicznym i / lub owocowym charakterze. Aromat słodowy średni do średnio-wysokiego, opcjonalnie z niskimi do umiarkowanych karmelowymi nutami. Estry owocowe od średnio-niskich do średnio-wysokich. Zwykle bez diacetylu, chociaż bardzo niskie poziomy są dozwolone. Wygląd: Kolor od jasno bursztynowego do głębokiej miedzi. Klarowności od dobrej do krystalicznej. Piana od niskiej do umiarkowanej w kolorze od białego do złamanej bieli. Mała piana jest akceptowalna przy niewielkim wysyceniu. Smak: Goryczka od umiarkowanej do średnio wysokiej wraz z wyraźną słodową podbudową. Profil słodowy jest zwykle chlebowy, ciasteczkowy, orzechowy lub lekko opiekany i ewentualnie posiada średnie do średnio niskich nuty karmelowe lub toffi. Smak chmielowy od umiarkowanego do umiarkowanie wysokiego zazwyczaj o ziemistym, żywicznym, owocowym i / lub kwiatowym charakterze. Chmielowa goryczka i smak powinny być zauważalne ale nie mogą całkowicie zdominować nut słodowych. Estry owocowe do umiarkowanie niskich do wysokich. Opcjonalnie może mieć niski poziom nut alkoholowych. Finisz od średnio wytrawnego do wytrawnego. Zwykle bez diacetylu ale bardzo niskie stężenie jest dopuszczalne. Tekstura: Ciało średnio lekkie do umiarkowanie pełnego. Nasycanie dwutlenkiem węgla od niskiego do średniego, chociaż wersje butelkowe mogą mieć wyższe. Mocniejsze wersje mogą mieć lekkie alkoholowe rozgrzewanie, ale nie powinno to być zbyt intensywne. Komentarz: W dzisiejszej Anglii termin “ESB” jest zastrzeżonym znakiem towarowym browaru Fullers i nikt nie myśli o tym jako o klasie piwa. Jest to wyjątkowe (i bardzo znane) piwo o bardzo mocnym, złożonym profilu słodowym niespotykanym w innych przykładach i prowadzi to często do niesłusznego karania (odejmowania punktów lub wytykania wad) w tradycyjnych ESB przez sędziów. W Ameryce ESB zostało opisane jako słodowe, gorzkie, czerwonawe, o standardowej mocy (jak na USA) brytyjskie piwo górnej fermentacji i jest popularnym rzemieślniczym stylem piwa. Może to powodować, że niektórzy sędziowie będą uważać amerykańskie wersje ESB za wyznacznik stylu. Historia: Zobacz komentarz z wprowadzenia do kategorii (poniżej). Mocne bittery mogą być postrzegane jako bardziej ekstraktywne wersje Best Bitter (chociaż niekoniecznie bardziej “premium”, ponieważ Best Bitter tradycyjnie traktowane są jako najlepszy produkt browaru). Brytyjskie piwa typu pale ale są z reguły traktowane jako jasne, mocne i goryczkowe piwa premium, które z grubsza zbliżone są do Strong Bitter, ale przeformułowane pod butelkowanie (włączając zwiększone nagazowanie). Podczas gdy nowoczesne brytyjskie jasne piwo uważane jest za butelkowane, historycznie style były inne. Wprowadzenie do kategorii: Rodzina brytyjskich bitterów wyrosła z jasnych angielskich piw jako produkt pod koniec XIX wieku. Stosowanie słodów Crystal stało się bardziej powszechne po I Wojnie Światowej. Tradycyjnie serwowane bardzo świeże i nie pod ciśnieniem (tylko grawitacyjnie lub z pompy) w temperaturze piwnicy (t.j. ‘real ale’ czyli ‘prawdziwe ale’). Większość wersji w butelkach i kegach było produkowanych na eksport i miało więcej alkoholu, było bardziej wysycone oraz miało innych charakter i balans (często bardziej słodkie i mniej chmielowe) niż odpowiedniki na rynek brytyjski w cask’ach. Niniejsze wytyczne odnoszą się do “real ale” a nie jego odpowiednika produkowanego na eksport. Istnieje kilka regionalnych odmian bitterów, począwszy od ciemniejszych, słodszych wersji serwowanych niemal bez piany do jaśniejszych, bardziej chmielowych z dużą, gęstą pianą. Sędziowie nie powinni nadmiernie przeceniać karmelowych składników w tym stylu. Eksportowe bittery mogą być utlenione, co podnosi karmelowość (jak również bardziej negatywne nuty). Nie zakładaj, że aromaty pochodzące z oksydacji są tradycyjne lub wymagane w danym stylu. Surowce: Słód pale ale, amber lub crystal. Można użyć odrobinę ciemnego słodu do przyciemnienia koloru. Można użyć dodatku cukru, kukurydzy lub pszenicy. Angielskie odmiany chmielu na aromat są najbardziej tradycyjne, ale każdy chmiel będzie dobry. W przypadku amerykańskich odmian wymagana jest niewielka ilości. Charakterystyczne brytyjskie drożdże. W wersjach Burton stosuje się wodę o średniej i wysokiej zawartości siarczanu, która może zwiększyć odczucie wytrawności i dodać aromaty lub smaki o charakterze mineralnym lub siarkowym. Porównanie stylów: Bardziej słodowe i chmielowe niż Special i Best Bitter oraz bardziej alkoholowe. Mocniejsze wersje mogą pokrywać się z brytyjskim Strong Ale, chociaż Strong Bitter będzie jaśniejsze i bardziej goryczkowe. Bardziej słodowe (szczególnie karmel) i estrowe niż American Pale Ale, z innym aromatem chmielowym. Parametry: Ekstrakt początkowy: 12 - 14,75 Plato (1.048 – 1.060 SG) Goryczka: 30 – 50 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 4 Plato (1.010 – 1.016 SG) Barwa: 8 – 18 SRM (16 - 36 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4,6 – 6,2% Komercyjne przykłady: Bass Ale, Highland Orkney Blast, Samuel Smith’s Old Brewery Pale Ale, Shepherd Neame Bishop's Finger, Shepherd Neame Spitfire, West Berkshire Dr. Hexter’s Healer, Whitbread Pale Ale, Young’s Ram Rod

11B. Best Bitter Overall Impression: A flavorful, yet refreshing, session beer. Some examples can be more malt balanced, but this should not override the overall bitter impression. Drinkability is a critical component of the style. Aroma: Low to moderate malt aroma, often (but not always) with a low to medium-low caramel quality. Bready, biscuit, or lightly toasty malt complexity is common. Mild to moderate fruitiness. Hop aroma can range from moderate to none, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Appearance: Pale amber to medium copper color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. May have very little head due to low carbonation. Flavor: Medium to moderately high bitterness. Moderately low to moderately high fruity esters. Moderate to low hop flavor, typically with an earthy, resiny, fruity, and/or floral character. Low to medium maltiness with a dry finish. The malt profile is typically bready, biscuity, or lightly toasty. Low to moderate caramel or toffee flavors are optional. Balance is often decidedly bitter, although the bitterness should not completely overpower the malt flavor, esters and hop flavor. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Low carbonation, although bottled examples can have moderate carbonation. Comments: More evident malt flavor than in an ordinary bitter, this is a stronger, session-strength ale. History: See comments in category introduction. The family of British bitters grew out of English pale ales as a draught product in the late 1800s. The use of crystal malts in bitters became more widespread after WWI. Traditionally served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., “real ale”). Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are often higher-alcohol and more highly carbonated versions of cask products produced for export, and have a different character and balance than their draught counterparts in Britain (often being sweeter and less hoppy than the cask versions). These guidelines reflect the “real ale” version of the style, not the export formulations of commercial products. Several regional variations of bitter exist, ranging from darker, sweeter versions served with nearly no head to brighter, hoppier, paler versions with large foam stands, and everything in between. Judges should not over-emphasize the caramel component of these styles. Exported bitters can be oxidized, which increases caramel-like flavors (as well as more negative flavors). Do not assume that oxidation-derived flavors are traditional or required for the style. Characteristic Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts. May use a touch of dark malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English finishing hops are most traditional, but any hops are fair game; if American hops are used, a light touch is required. Characterful British yeast. Style Comparison: More alcohol than an ordinary bitter, and often using higher-quality ingredients. Less alcohol than a strong bitter. More caramel or base malt character and color than a British Golden Ale. Emphasis is on the bittering hop addition as opposed to the aggressive middle and late hopping seen in American ales. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.048 FG: 1.008 – 1.012 IBUs: 25 – 40 SRM: 8 – 16 ABV: 3.8 – 4.6% Commercial Examples: Adnams SSB, Coniston Bluebird Bitter, Fuller's London Pride, Harvey’s Sussex Best Bitter, Shepherd Neame Master Brew Kentish Ale, Timothy Taylor Landlord, Young’s Special ---------------------- Ogólne wrażenia: Bogate w smaku, orzeźwiające, sesyjne piwo. Niektóre przykłady mogą mieć balans bardziej słodowy, ale nie powinien on przysłaniać ogólnego goryczkowego wrażenia. Pijalność jest krytycznym elementem tego stylu. Aromat: niski do umiarkowanego aromat słodowy, często (ale nie zawsze) z niskimi do umiarkowanie niskimi karmelowymi właściwościami. Chlebowa, ciasteczkowa lub lekko tostowa złożoność słodowa jest powszechna. Owocowość od łagodnej do umiarkowanej. Aromat chmielowy może być w zakresie od umiarkowanego do żadnego, zazwyczaj o kwiatowym, ziemistym, żywicznym i / lub owocowym charakterze. Zwykle bez diacetylu, chociaż bardzo niskie poziomy są dozwolone. Wygląd: Kolor od jasno bursztynowego do umiarkowanie miedzianego. Klarowności od dobrej do krystalicznej. Piana od niskiej do umiarkowanej w kolorze od białego do złamanej bieli. Może mieć bardzo niską czapę piany ze względu na niskie wysycenie. Smak: Goryczka od średniej do umiarkowanie wysokiej. Estry owocowe od umiarkowanie niskich do umiarkowanie wysokich. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanych zazwyczaj o ziemistym, żywicznym, owocowym i / lub kwiatowym charakterze. Słodowości niska do średniej o wytrawnym finiszu. Profil słodu jest zwykle chlebowy, ciasteczkowy lub lekko opiekany. Niskie do umiarkowanych nuty karmelu lub toffi są opcjonalne. Balans jest najczęściej zdecydowanie gorzki, ale goryczka nie powinna całkowicie przykryć słodowości, estrów i nut chmielowych. Zwykle bez diacetylu ale bardzo niskie stężenie jest dopuszczalne. Tekstura: Ciało średnio lekkie do umiarkowanego. Niskie nasycanie dwutlenkiem węgla, chociaż przykłady butelkowane mogą mieć umiarkowane wysycenie. Komentarz: Bardziej wyraźny smak słodowy niż w Ordinary Bitter, jest to mocniejsze, bardzo sesyjne piwo górnej fermentacji. Historia: Zobacz komentarz z wprowadzenia do kategorii. (poniżej) Rodzina brytyjskich bitterów wyrosła z jasnych angielskich piw jako produkt pod koniec XIX wieku. Stosowanie słodów Crystal stało się bardziej powszechne po I Wojnie Światowej. Tradycyjnie serwowane bardzo świeże i nie pod ciśnieniem (tylko grawitacyjnie lub z pompy) w temperaturze piwnicy (t.j. ‘real ale’ czyli ‘prawdziwe ale’). Większość wersji w butelkach i kegach było produkowanych na eksport i miało więcej alkoholu, było bardziej wysycone oraz miało innych charakter i balans (często bardziej słodkie i mniej chmielowe) niż odpowiedniki na rynek brytyjski w cask’ach. Niniejsze wytyczne odnoszą się do “real ale” a nie jego odpowiednika produkowanego na eksport. Istnieje kilka regionalnych odmian bitterów, począwszy od ciemniejszych, słodszych wersji serwowanych niemal bez piany do jaśniejszych, bardziej chmielowych z dużą, gęstą pianą. Sędziowie nie powinni nadmiernie przeceniać karmelowych składników w tym stylu. Eksportowe bittery mogą być utlenione, co podnosi karmelowość (jak również bardziej negatywne nuty). Nie zakładaj, że aromaty pochodzące z oksydacji są tradycyjne lub wymagane w danym stylu. Surowce: Słód pale ale, amber lub crystal. Można użyć odrobinę ciemnego słodu do przyciemnienia koloru. Można użyć dodatku cukru, kukurydzy lub pszenicy. Angielskie odmiany chmielu na aromat są najbardziej tradycyjne, ale każdy chmiel będzie dobry. W przypadku amerykańskich odmian wymagana jest niewielka ilości. Charakterystyczne brytyjskie drożdże. Porównanie stylów: Więcej alkoholu niż w Ordinary Bitter i często z użyciem surowców wyższej jakości. Mniej alkoholu niż w Strong Bitter. Więcej karmelu lub charakteru i koloru słodu bazowego niż British Golden Ale. Największy nacisk kładziony jest na chmielenie na goryczkę, w przeciwieństwie do solidnego chmielenia na smak i aromat w amerykańskich ales. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 12 Plato (1.040 – 1.048 SG) Goryczka: 25 – 40 IBU Ekstrakt końcowy: 2 - 3 Plato (1.008 – 1.012 SG) Barwa: 8 – 16 SRM (16 - 32 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3,8 – 4,6% Komercyjne przykłady: Adnams SSB, Coniston Bluebird Bitter, Fuller's London Pride, Harvey’s Sussex Best Bitter, Shepherd Neame Master Brew Kentish Ale, Timothy Taylor Landlord, Young’s Special

11A. Ordinary Bitter Overall Impression: Low gravity, low alcohol levels, and low carbonation make this an easy-drinking session beer. The malt profile can vary in flavor and intensity, but should never override the overall bitter impression. Drinkability is a critical component of the style Aroma: Low to moderate malt aroma, often (but not always) with a light caramel quality. Bready, biscuity, or lightly toasty malt complexity is common. Mild to moderate fruitiness. Hop aroma can range from moderate to none, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Appearance: Pale amber to light copper color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. May have very little head due to low carbonation. Flavor: Medium to moderately high bitterness. Moderately low to moderately high fruity esters. Moderate to low hop flavor, typically with an earthy, resiny, fruity, and/or floral character. Low to medium maltiness with a dry finish. The malt profile is typically bready, biscuity, or lightly toasty. Low to moderate caramel or toffee flavors are optional. Balance is often decidedly bitter, although the bitterness should not completely overpower the malt flavor, esters and hop flavor. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Mouthfeel: Light to medium-light body. Low carbonation, although bottled examples can have moderate carbonation. Comments: The lowest gravity member of the British Bitter family, typically known to consumers simply as “bitter” (although brewers tend to refer to it as Ordinary Bitter to distinguish it from other members of the family). History: See comments in category introduction. The family of British bitters grew out of English pale ales as a draught product in the late 1800s. The use of crystal malts in bitters became more widespread after WWI. Traditionally served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., “real ale”). Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are often higher-alcohol and more highly carbonated versions of cask products produced for export, and have a different character and balance than their draught counterparts in Britain (often being sweeter and less hoppy than the cask versions). These guidelines reflect the “real ale” version of the style, not the export formulations of commercial products. Several regional variations of bitter exist, ranging from darker, sweeter versions served with nearly no head to brighter, hoppier, paler versions with large foam stands, and everything in between. Judges should not over-emphasize the caramel component of these styles. Exported bitters can be oxidized, which increases caramel-like flavors (as well as more negative flavors). Do not assume that oxidation-derived flavors are traditional or required for the style. Characteristic Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts. May use a touch of dark malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn, or wheat. English finishing hops are most traditional, but any hops are fair game; if American hops are used, a light touch is required. Characterful British yeast. Style Comparison: Some modern variants are brewed exclusively with pale malt and are known as golden ales, summer ales, or golden bitters. Emphasis is on the bittering hop addition as opposed to the aggressive middle and late hopping seen in American ales. Vital Statistics: OG: 1.030 – 1.039 FG: 1.007 – 1.011 IBUs: 25 – 35 SRM: 8 – 14 ABV: 3.2 – 3.8% Commercial Examples: Adnams Southwold Bitter, Brains Bitter, Fuller's Chiswick Bitter, Greene King IPA, Tetley’s Original Bitter, Young's Bitter ------------------------------------------------------ Ogólne wrażenia: Niski ekstrakt, niski poziom alkoholu oraz niskie wysycenie sprawiają, że jest to łatwe do picia, sesyjne piwo. Profil słodowy może mieć różny smak i intensywność ale nigdy nie powinien przysłaniać ogólnego goryczkowego wrażenia. Pijalność jest krytycznym elementem tego stylu. Aromat: niski do umiarkowanego aromat słodowy z często (ale nie zawsze) karmelowymi właściwościami. Chlebowa, ciasteczkowa lub lekko tostowa złożoność słodowa jest powszechna. Owocowość od łagodnej do umiarkowanej. Aromat chmielowy może być w zakresie od umiarkowanego do żadnego, zazwyczaj o kwiatowym, ziemistym, żywicznym i / lub owocowym charakterze. Zwykle bez diacetylu, chociaż bardzo niskie poziomy są dozwolone. Wygląd: Kolor od jasno bursztynowego do jasno miedzianego. Klarowności od dobrej do krystalicznej. Piana od niskiej do umiarkowanej w kolorze od białego do złamanej bieli. Może mieć bardzo niską czapę piany ze względu na niskie wysycenie. Smak: Goryczka od średniej do umiarkowanie wysokiej. Estry owocowe do umiarkowanie niskich do umiarkowanie wysokich. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanych zazwyczaj o ziemistym, żywicznym, owocowym i / lub kwiatowym charakterze. Słodowości niska do średniej o wytrawnym finiszu. Profil słodu jest zwykle chlebowy, ciasteczkowy lub lekko opiekany. Niskie do umiarkowanych nuty karmelu lub toffi są opcjonalne. Balans jest najczęściej zdecydowanie gorzki, ale goryczka nie powinna całkowicie przykryć słodowości, estrów i nut chmielowych. Zwykle bez diacetylu ale bardzo niskie stężenie jest dopuszczalne. Tekstura: Ciało lekkie do średnio lekkiego. Niskie nasycanie dwutlenkiem węgla, chociaż przykłady butelkowane mogą mieć wysycenie na poziomie umiarkowanym. Komentarz: Najmniej ekstraktywny członek rodziny brytyjskich bitterów, zwykle znany konsumentom po prostu jako ‘bitter’ (chociaż piwowarzy określają go jako Ordinary Bitter, żeby odróżnić go od innych członków rodziny). Historia: Zobacz komentarz z wprowadzenia do kategorii. (poniżej) Rodzina brytyjskich bitterów wyrosła z jasnych angielskich piw jako produkt pod koniec XIX wieku. Stosowanie słodów Crystal stało się bardziej powszechne po I Wojnie Światowej. Tradycyjnie serwowane bardzo świeże i nie pod ciśnieniem (tylko grawitacyjnie lub z pompy) w temperaturze piwnicy (t.j. ‘real ale’ czyli ‘prawdziwe ale’). Większość wersji w butelkach i kegach było produkowanych na eksport i miało więcej alkoholu, było bardziej wysycone oraz miało innych charakter i balans (często bardziej słodkie i mniej chmielowe) niż odpowiedniki na rynek brytyjski w cask’ach. Niniejsze wytyczne odnoszą się do “real ale” a nie jego odpowiednika produkowanego na eksport. Istnieje kilka regionalnych odmian bitterów, począwszy od ciemniejszych, słodszych wersji serwowanych niemal bez piany do jaśniejszych, bardziej chmielowych z dużą, gęstą pianą. Sędziowie nie powinni nadmiernie przeceniać karmelowych składników w tym stylu. Eksportowe bittery mogą być utlenione, co podnosi karmelowość (jak również bardziej negatywne nuty). Nie zakładaj, że aromaty pochodzące z oksydacji są tradycyjne lub wymagane w danym stylu. Surowce: Słód pale ale, amber lub crystal. Można użyć odrobinę ciemnego słodu do przyciemnienia koloru. Można użyć dodatku cukru, kukurydzy lub pszenicy. Angielskie odmiany chmielu na aromat są najbardziej tradycyjne, ale każdy chmiel będzie dobry. W przypadku amerykańskich odmian wymagana jest niewielka ilości. Charakterystyczne brytyjskie drożdże. Porównanie stylów: Niektóre nowoczesne warianty są warzone wyłącznie z jasnego słodu i znane są jako Golden Ale, Summer Ale lub Golden bitter. Największy nacisk kładziony jest na chmielenie na goryczkę, w przeciwieństwie do solidnego chmielenia na smak i aromat w amerykańskich ales. Parametry: Ekstrakt początkowy: 7,5 - 9,75 Plato (1.030 – 1.039 SG) Goryczka: 25 – 35 IBU Ekstrakt końcowy: 1,75 - 2,75 Plato (1.007 – 1.011 SG) Barwa: 8 – 14 SRM (16 - 28 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3,2 – 3,8% Komercyjne przykłady: Adnams Southwold Bitter, Brains Bitter, Fuller's Chiswick Bitter, Greene King IPA, Tetley’s Original Bitter, Young's Bitter

Historical Beer: Kentucky Common Overall Impression: A darker-colored, light-flavored, malt-accented beer with a dry finish and interesting character malt flavors. Refreshing due to its high carbonation and mild flavors, and highly sessionable due to being served very fresh and with restrained alcohol levels. Aroma: Low to medium grainy, corn-like or sweet maltiness with a low toast, biscuity-grainy, bready, or caramel malt accent. Medium to moderately-low hop aroma, usually floral or spicy in character. Clean fermentation character, with possible faint berry ester. Low levels of DMS are acceptable. No sourness. Malt-forward in the balance. Appearance: Amber-orange to light brown in color. Typically clear, but may have some light haze due to limited conditioning. Foam stand may not be long lasting, and is usually white to beige in color. Flavor: Moderate grainy-sweet maltiness with low to medium-low caramel, toffee, bready, and/or biscuity notes. Generally light palate flavors typical of adjunct beers; a low grainy, corn-like sweetness is common. Medium to low floral or spicy hop flavor. Medium to low hop bitterness, which should neither be coarse nor have a harsh aftertaste. May exhibit light fruitiness. Balance in the finish is towards the malt. May have a lightly flinty or minerally-sulfate flavor in the finish. The finish is fairly dry, including the contributions of roasted grains and minerals. No sourness. Mouthfeel: Medium to medium-light body with a relatively soft mouthfeel. Highly carbonated. Can have a creamy texture. Comments: Modern characterizations of the style often mention a lactic sourness or sour mashing, but extensive brewing records from the larger breweries at the turn of the century have no indication of long acid rests, sour mashing, or extensive conditioning. This is likely a modern homebrewer invention, based on the supposition that since indigenous Bourbon distillers used a sour mash, beer brewers must also have used this process. No contemporaneous records indicate sour mashing or that the beer had a sour profile; rather the opposite, that the beer was brewed as an inexpensive, present-use ale. Enter soured versions in American Wild Ale. History: A true American original style, Kentucky Common was almost exclusively produced and sold around the Louisville Kentucky metropolitan area from some time after the Civil War up to Prohibition. Its hallmark was that it was inexpensive and quickly produced, typically 6 to 8 days from mash to delivery. The beer was racked into barrels while actively fermenting (1.020 – 1.022) and tightly bunged to allow carbonation in the saloon cellar. There is some speculation that it was a variant of the lighter common or cream ale produced throughout much of the East prior to the Civil War and that the darker grains were added by the mostly Germanic brewers to help acidify the typical carbonate water of the Louisville area, or that they had a preference for darker colored beers. Up until the late 19th century, Kentucky Common was not brewed in the summer months unless cellars, usually used for malting, were used for fermentation. With the advent of ice machines, the larger breweries were able to brew year round. In the period from 1900 to prohibition, about 75% of the beer sold in the Louisville area was Kentucky Common. With prohibition, the style died completely as the few larger breweries that survived were almost exclusively lager producers. Characteristic Ingredients: Six-row barley malt was used with 35% corn grits to dilute the excessive protein levels along with 1 to 2% each caramel and black malt. Native American hops, usually about .2 pounds per barrel of Western hops for bittering and a similar amount of New York hops (such as Clusters) for flavor (15 minutes prior to knock out). Imported continental Saazer-type hops (.1 pounds per barrel) were added at knock out for aroma. Water in the Louisville area was typically moderate to high in carbonates. Mash water was often pre-boiled to precipitate the carbonate and Gypsum was commonly added. Considering the time from mash in to kegging for delivery was typically 6 to 8 days, clearly aggressive top-fermenting yeasts was used. Style Comparison: Like a darker-colored cream ale emphasizing corn, but with some light character malt flavor. Malt flavors and balance are probably closest to modern adjunct-driven international amber or dark lagers, Irish red ales, or Belgian pale ales. Vital Statistics: OG: 1.044 – 1.055 FG: 1.010 – 1.018 IBUs: 15 – 30 SRM: 11 – 20 ABV: 4.0 – 5.5% Commercial Examples: Apocalypse Brew Works Ortel’s 1912 ------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Ciemne, o delikatnym smaku, słodowe piwo z wytrawnym finiszem i ciekawym słodowym charakterem. Orzeźwiające ze względu na wysokie nasycenie i łagodne nuty oraz mocno pijalne dzięki temu, że jest serwowane bardzo świeże i ma umiarkowany poziom alkoholu. Aromat: Niska do umiarkowanej słodowość zbożowa, kukurydziana lub słodkawa z lekkim akcentem tostowym, ciasteczkowym lub karmelowym. Aromat chmielowy od umiarkowanie-niskiego do średniego, zazwyczaj kwiatowy lub przyprawowy/korzenny. Czysty charakter fermentacji z możliwymi delikatnymi estrami jagodowymi. Niski poziom DMSu jest akceptowany. Brak kwaśności. Balans słodowy. Wygląd: Barwa od bursztynowo-pomarańczowej do brązowej. Zwykle klarowne, ale może mieć lekkie zamglenie spowodowane ograniczonym kondycjonowaniem. Piana od białej do beżowej i może nie być zbyt trwała. Smak: Umiarkowana zbożowo-słodka słodowość z niskimi do umiarkowanie-niskimi nutami karmelowymi, toffi, chlebowym i/lub ciasteczkowymi. Zazwyczaj lekkie posmaki typowe dla użytych dodatków, lekka zbożowość, smaki kukurydziane lub słodkość są powszechne. Średnie do niskich kwiatowe lub przyprawowe nuty chmielowe. Goryczka chmielowa od średniej do niskiej i nie powinna być ani szorstka ani pozostawiać ostrych posmaków na podniebieniu. Może być lekko owocowy. Balans na finiszu jest słodowy i może mieć lekko krzemienny lub siarczanowy posmak. Finisz jest dość wytrawny, włączając w to udział prażonego ziarna i minerałów. Brak kwasowości. Tekstura: Treściwość od umiarkowanej do średnio-lekkiej ze stosunkowo łagodnym odczuciem w ustach. Wysokie wysycenie. Tekstura może być kremowa. Komentarz: Współczesne charakterystyki tego stylu często wspominają o kwasie mlekowym lub zakwaszaniu zacieru, ale obszerne archiwa piwowarskie z większych browarów na przełomie wieków nie wspominają nic o długich przerwach zakwaszających, zakwaszaniu zacieru lub wydłużonym leżakowaniu. Jest to prawdopodobnie wymysł piwowarów domowych, oparty na hipotezie, że skoro rodzime destylarnie Bourbonu używały zakwaszonego zacieru, to browary również stosowały ten proces. Żadne zapisy z tamtego czasu nie wskazują jednak na zakwaszanie zacieru lub że piwo miało kwaśny profil, wręcz przeciwnie, piwo było warzone jako niedrogie piwo do powszechnego spożywania. Kwaśne wersje powinny być traktowane jako American Wild Ale. Historia: Prawdziwy, oryginalny amerykański styl, Kentucky Common był prawie wyłącznie produkowany i sprzedawany na obszarze metropolii Louisville Kentucky od czasów po Wojnie Secesyjnej aż do Prohibicji. Jego cechą charakterystyczną było to, że było niedrogie i szybko produkowane, zazwyczaj 6-8 dni od zacierania do dostawy. Piwo było zlewane do beczek jeszcze podczas aktywnej fermentacji (5 - 5,5 Plato) i szczelnie zakorkowywane aby umożliwić nagazowania w piwnicy szynku. Istnieją pewne spekulacje, że był to lżejszy wariant Common lub Cream Ale produkowanych na znacznej części wschodu przed Wojną Secesyjną oraz że ciemniejsze słody zostały dodane głównie przez browary pochodzenia niemieckiego aby wspomóc zakwaszenie typowo węglanowej wody z obszaru Louisville, lub że po prostu preferowali ciemniejsze piwa. Do końca XIX wieku Kentucky Common nie był warzony w miesiącach letnich, chyba że piwnice, które były główne stosowane do słodowania, użyte zostały do fermentacji. Wraz z nadejściem maszyn do lodu większe browary były w stanie warzyc przez cały rok. W okresie od roku 1900 do prohibicji około 75% piwa sprzedawanego w rejonie Louisville to było Kentucky Common. Za sprawą prohibicji styl całkowicie zanikł, ponieważ kilka większych browarów, którym udało się przetrwać zajmowało się produkcją wyłącznie lagerów. Surowce: Używany był słód jęczmienny 6-cio rzędowy z 35% dodatkiem grysu kukurydzianego w celu zredukowania nadmiernego poziomu białek oraz po 1-2% słodów karmelowych i ciemnych. Chmiele amerykańskiego pochodzenia, zwykle około 2 funtów na baryłkę chmielu z zachodu na goryczkę i podobna ilość nowojorskiego chmielu (np Clusters) na smak (ok 15 min. przed końcem gotowania). Importowany chmiel kontynentalny typu Saaz (1 funt na baryłkę) był dodawany na aromat na koniec gotowania. Woda w obszarze Louisville była zwykle bogata w węglany. Wodę do zacierana zwykle gotowano aby wytrącić węglany i powszechnie dodawany był gips. Biorąc pod uwagę, że czas od zacierania do kegowania wynosił zaledwie 6-8 dni, stosowano bardzo agresywne drożdże górnej fermentacji. Porównanie stylów: Jak ciemne Cream Ale podkreślające kukurydzę, ale z lekkim słodowym charakterem. Nuty słodowe oraz balans są prawdopodobnie najbardziej zbliżone do dzisiejszych, wspomaganych przez dodatki, międzynarodowych bursztynowych lub ciemnych lagerów, Irish Red Ale lub Belgian Pale Ale. Parametry: Ekstrakt początkowy: 11 - 13,5 Plato (1.044 – 1.055 SG) Ekstrakt końcowy: 2,5 - 4,5 Plato (1.010 – 1.018 SG) Goryczka: 15 – 30 IBU Barwa: 11 – 20 SRM (22 - 40 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.0 – 5.5% Komercyjne przykłady: Apocalypse Brew Works Ortel’s 1912

Czym mierzysz ekstrakt? Jaki schemat zacierania? 19 dni w tej temperaturze to już raczej masz po fermentacji przy takim balingu.

Uwagi proszę zgłaszać w osobnym wątku: To jest zacytowane bezpośrednio z BJCP, nie zmieniamy opisów tylko je tłumaczymy.

1D. American Wheat Beer Overall Impression: Refreshing wheat beers that can display more hop character and less yeast character than their German cousins. A clean fermentation character allows bready, doughy, or grainy wheat flavors to be complemented by hop flavor and bitterness rather than yeast qualities. Aroma: Low to moderate grainy, bready, or doughy wheat character. A light to moderate malty sweetness is acceptable. Esters can be moderate to none, although should reflect relatively neutral yeast strains; banana is inappropriate. Hop aroma may be low to moderate, and can have a citrusy, spicy, floral, or fruity character. No clove phenols. Appearance: Usually pale yellow to gold. Clarity may range from brilliant to hazy with yeast approximating the German weissbier style of beer. Big, long-lasting white head. Flavor: Light to moderately-strong bready, doughy, or grainy wheat flavor, which can linger into the finish. May have a moderate malty sweetness or finish quite dry. Low to moderate hop bitterness, which sometimes lasts into the finish. Balance is usually even, but may be slightly bitter. Low to moderate hop flavor (citrusy, spicy, floral, or fruity). Esters can be moderate to none, but should not include banana. No clove phenols. May have a slightly crisp finish. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Medium-high to high carbonation. Slight creaminess is optional; wheat beers sometimes have a soft, ‘fluffy’ impression. Comments: Different variations exist, from an easy-drinking fairly sweet beer to a dry, aggressively-hopped beer with a strong wheat flavor. American rye beers should be entered in the Alternative Fermentables specialty category. History: An American craft beer adaptation of the German weissbier style using a cleaner yeast and more hops, first widely popularized by Widmer in the mid-1980s. Characteristic Ingredients: Clean American ale or lager yeast (German weissbier yeast is inappropriate). Large proportion of wheat malt (often 30–50%, which is lower than is typical in German weissbiers). American, German, or New World hops are typical. Style Comparison: More hop character and less yeast character than German weissbier. Never with the banana and clove character of German weissbier. Generally can have the same range and balance as Blonde Ales, but with a wheat character as the primary malt flavor. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.055 FG: 1.008 – 1.013 IBUs: 15 – 30 SRM: 3 – 6 ABV: 4.0 – 5.5% Commercial Examples: Bell’s Oberon, Boulevard Unfiltered Wheat Beer, Goose Island 312 Urban Wheat Ale, Widmer Hefeweizen -------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Orzeźwiające piwo pszeniczne, które może wykazywać więcej charakteru chmielowego i mniej drożdżowego niż jego niemieccy kuzyni. Czysty fermentacyjny charakter pomaga uzupełnić nuty chlebowe, ciasteczkowe i zbożowe, nutami chmielowymi i goryczką zamiast cechami drożdżowymi. Aromat: Niski do umiarkowanego ziarnisty, chlebowy lub pszeniczny charakter. Dopuszczalna jest lekka lub umiarkowana słodowa słodkość. Estry mogą być umiarkowane do żadnych, chociaż powinny odzwierciedlać względnie neutralne szczepy drożdży, banan jest niewłaściwy. Aromat chmielowy może być od niskiego do umiarkowanego i może mieć cytrusowy, korzenny, kwiatowy lub owocowy charakter. Bez goździkowych fenoli. Wygląd: Zwykle jasno żółty do złotego. Klarowność może wahać się od kryształowej do mętnej z drożdżami zbliżonymi do niemieckiego stylu weissbier. Duża, długotrwała biała głowa. Smak: Lekki do umiarkowanie mocnego, chlebowy, ciasteczkowy lub pszeniczny posmak, który może pozostawać do finiszu. Może mieć umiarkowaną słodową słodkość lub całkiem wytrawny finisz. Goryczka chmielowa od niskiej do umiarkowanej, która czasami utrzymuje się do finiszu. Balans jest zwykle zrównoważony, ale może być lekko w stronę goryczy. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanych (cytrusowe, korzenne, kwiatowe lub owocowe). Estry mogą być umiarkowane lub żadne, ale nie powinny zawierać bananów. Bez goździkowych fenoli. Może mieć lekko rześki finisz. Tekstura: Treściwość lekka do średniej. Wysycenie umiarkowanie-wysokie do wysokiego. Lekka kremowość jest opcjonalna, piwo pszeniczne daje czasami miękkie, "puszyste" wrażenie. Komentarz: Istnieją różne warianty od pijalnego i słodkiego do wytrawnego, agresywnie chmielonego i z mocnym pszenicznym akcentem. Amerykańskie piwa żytnie powinny być wprowadzane do specjalnej kategorii 31. Alternative Fermentables beers (piwa z alternatywnymi surowacami fermentującymi). Historia: Amerykańska, rzemieślnicza adaptacja niemieckiego weissbiera z użyciem czystszych szczepów drożdży i większej ilości chmielu. Po raz pierwszy szeroko rozpowszechniona przez browar Widmer w połowie lat osiemdziesiątych. Surowce: Czyste, amerykańskie drożdże górnej fermentacji lub lagerowe (niemieckie drożdże do weissbiera są nieodpowiednie). Duża część słodu pszenicznego (często 30-50% w zasypie, czyli mniej niż jest to typowe w niemieckich weissbierach). Chmiele amerykańskie, niemieckie lub nowofalowe są typowe. Porównanie stylów: Bardziej chmielowy i mniej drożdżowy charakter niż niemiecki weissbier. Nigdy bananowym i goździkowym charakterem niemieckiego weissbier. Zasadniczo może mieć taki sam zakres i balans jak w przypadku Blonde Ale, ale z charakterem pszenicy jako główną nutą słodową. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 13,5 Plato (1.040 – 1.055 SG) Ekstrakt końcowy: 2 - 3,25 Plato (1.008 – 1.013 SG) Goryczka: 15 – 30 IBU Barwa: 3 – 6 SRM (6 - 12 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.0 – 5.5% Komercyjne przykłady: Bell’s Oberon, Boulevard Unfiltered Wheat Beer, Goose Island 312 Urban Wheat Ale, Widmer Hefeweizen

1C. Cream Ale Overall Impression: A clean, well-attenuated, flavorful American “lawnmower” beer. Easily drinkable and refreshing, with more character than typical American lagers. Aroma: Medium-low to low malt notes, with a sweet, corn-like aroma. Low levels of DMS are allowable, but are not required. Hop aroma medium low to none, and can be of any variety although floral, spicy, or herbal notes are most common. Overall, a subtle aroma with neither hops nor malt dominating. Low fruity esters are optional. Appearance: Pale straw to moderate gold color, although usually on the pale side. Low to medium head with medium to high carbonation. Fair head retention. Brilliant, sparkling clarity. Flavor: Low to medium-low hop bitterness. Low to moderate maltiness and sweetness, varying with gravity and attenuation. Usually well-attenuated. Neither malt nor hops dominate the palate. A low to moderate corny flavor is commonly found, as is light DMS (optional). Finish can vary from somewhat dry to faintly sweet. Low fruity esters are optional. Low to medium-low hop flavor (any variety, but typically floral, spicy, or herbal). Mouthfeel: Generally light and crisp, although body can reach medium. Smooth mouthfeel with medium to high attenuation; higher attenuation levels can lend a “thirst quenching” quality. High carbonation. Comments: Pre-prohibition Cream Ales were slightly stronger, hoppier (including some dry hopping) and more bitter (25-30+ IBUs). These versions should be entered in the historical category. Most commercial examples are in the 1.050–1.053 OG range, and bitterness rarely rises above 20 IBUs. History: A sparkling or present-use ale that existed in the 1800s and survived prohibition. An ale version of the American lager style. Produced by ale brewers to compete with lager brewers in Canada and the Northeast, Mid-Atlantic, and Midwest states. Originally known as sparkling or present use ales, lager strains were (and sometimes still are) used by some brewers, but were not historically mixed with ale strains. Many examples are kräusened to achieve carbonation. Cold conditioning isn’t traditional, although modern brewers sometimes use it. Characteristic Ingredients: American ingredients most commonly used. A grain bill of six-row malt, or a combination of six-row and North American two-row, is common. Adjuncts can include up to 20% maize in the mash, and up to 20% glucose or other sugars in the boil. Any variety of hops can be used for bittering and finishing. Style Comparison: Similar to a Standard American Lager, but with more character. Vital Statistics: OG: 1.042 – 1.055 FG: 1.006 – 1.012 IBUs: 8 – 20 SRM: 2.5 – 5 ABV: 4.2 – 5.6% Commercial Examples: Genesee Cream Ale, Liebotschaner Cream Ale, Little Kings Cream Ale, New Glarus Spotted Cow, Old Style, Sleeman Cream Ale -------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Czyste, dobrze odfermentowane, smakowite amerykańskie piwo do “koszenia trawnika”. Pijalne i orzeźwiające z większym charakterem niż typowy American Lager. Aromat: Nuty słodowe od średnio-niskich do niskich z słodkim, kukurydzianym aromatem. Niski poziom DMSu jest dopuszczalny, ale nie wymagany. Aromat chmielowy od średnio niskiego do żadnego i może być dowolnej odmiany, chociaż najczęściej występują nuty kwiatowe, korzenne lub ziołowe. Ogólnie rzecz biorąc, subtelny aromat bez dominacji chmielu czy słodu. Niskie estry owocowe są opcjonalne. Wygląd: Barwa jasno-słomkowa do średnio złotego, choć zwykle bardziej jasna. Piana on niskiej do średniej z wysyceniem od średniego do wysokiego. Dobrze utrzymująca się. Doskonała, błyszcząca klarowność. Smak: Goryczka chmielowa od niskiej do umiarkowanie-niskiej. Słodowość i słodkość od niskiej do umiarkowanej, zależy od ekstraktu i odfermentowania. Zwykle dobrze odfermentowane. Zarówno ani słód ani chmiel nie dominują w posmaku. Często spotykane są nuty kukurydziane od niskich do umiarkowanych oraz lekki DMS (opcjonalnie). Finisz może być od wytrawnego do lekko słodkiego. Niskie estry owocowe są opcjonalne. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanie-niskich (dowolna odmiana ale zazwyczaj kwiatowe, korzenne lub ziołowe). Tekstura: Ogólnie lekkie i rześkie, chociaż ciało może dochodzić do średniego. Gładka tekstura z wysyceniem od umiarkowanego do wysokiego. Wyższe poziomy odfermentowania mogą zapewnić “gaszenie pragnienia”. Wysokie wysycenie. Komentarz: Cream Ale sprzed prohibicji były nieco mocniejsze, bardziej chmielowe (włączając w to chmielenie na zimno) i bardziej gorzkie (25-30+ IBU). Te wersje powinny być zgłaszane w kategorii historycznej. Większość komercyjnych przykładów ma ekstrakt na poziomie 12,5 - 13 Plato, a gorycz rzadko wzrasta powyżej 20 IBU. Historia: Musujące, do powszechnego użytku piwo górnej fermentacji, które istniało w XIX wieku i przetrwało prohibicję. “Ejlowa” wersja amerykańskiego lagera. Produkowane przez browary warzące piwa górnej fermentacji do konkurowania z lagerami z Kanady, oraz stanów północno-wschodnich, środkowo-atlantyckich i środkowo-wschodnich. Pierwotnie znane jako musujące, do powszechnego użytku piwo górnej fermentacji. Szczepy drożdży lagerowych były (i czasem nadal są) używane przez niektóre browary, ale historycznie nie były mieszane ze szczepami górnej fermentacji. Do nagazowania czasami używany jest sposób kräusen. Kondycjonowanie na zimno nie było tradycyjnie stosowane, chociaż dzisiejsze browary czasami to stosują. Surowce: Najczęściej stosowane są amerykańskie surowce. Powszechny jest słód z 6-rzędowego jęczmienia lub mieszanka 6-rzędowego i 2-rzędowego z północnej Ameryki. Dodatki mogą zawierać do 20% kukurydzy w zasypie i do 20% glukozy lub innych cukrów dodawanych do gotowania. Dowolna odmiana chmielu może być użyta do uzyskania goryczki i finiszu. Porównanie stylów: Podobne do standardowego amerykańskiego lagera ale z większym charakterem. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10,5 - 13,5 Plato (1.042 – 1.055 SG) Ekstrakt końcowy: 1,5 - 3 Plato (1.006 – 1.012 SG) Goryczka: 8 – 20 IBU Barwa: 2,5 – 5 SRM (6 - 12 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4,2 – 5.6% Komercyjne przykłady: Genesee Cream Ale, Liebotschaner Cream Ale, Little Kings Cream Ale, New Glarus Spotted Cow, Old Style, Sleeman Cream Ale

20C. Imperial Stout Overall Impression: An intensely-flavored, big, dark ale with a wide range of flavor balances and regional interpretations. Roasty-burnt malt with deep dark or dried fruit flavors, and a warming, bittersweet finish. Despite the intense flavors, the components need to meld together to create a complex, harmonious beer, not a hot mess. Aroma: Rich and complex, with variable amounts of roasted grains, maltiness, fruity esters, hops, and alcohol. The roasted malt character can take on coffee, dark chocolate, or slightly burnt tones and can be light to moderately strong. The malt aroma can be subtle to rich and barleywine-like. May optionally show a slight specialty malt character (e.g., caramel), but this should only add complexity and not dominate. Fruity esters may be low to moderately strong, and may take on a complex, dark fruit (e.g., plums, prunes, raisins) character. Hop aroma can be very low to quite aggressive, and may contain any hop variety. An alcohol character may be present, but shouldn’t be sharp, hot, or solventy. Aged versions may have a slight vinous or port-like quality, but shouldn’t be sour. The balance can vary with any of the aroma elements taking center stage. Not all possible aromas described need be present; many interpretations are possible. Aging affects the intensity, balance and smoothness of aromatics. Appearance: Color may range from very dark reddish-brown to jet black. Opaque. Deep tan to dark brown head. Generally has a well-formed head, although head retention may be low to moderate. High alcohol and viscosity may be visible in “legs” when beer is swirled in a glass. Flavor: Rich, deep, complex and frequently quite intense, with variable amounts of roasted malt/grains, maltiness, fruity esters, hop bitterness and flavor, and alcohol. Medium to aggressively high bitterness. Medium-low to high hop flavor (any variety). Moderate to aggressively high roasted malt/grain flavors can suggest bittersweet or unsweetened chocolate, cocoa, and/or strong coffee. A slightly burnt grain, burnt currant or tarry character may be evident. Fruity esters may be low to intense, and can take on a dark fruit character (raisins, plums, or prunes). Malt backbone can be balanced and supportive to rich and barleywine-like, and may optionally show some supporting caramel, bready or toasty flavors. The palate and finish can vary from relatively dry to moderately sweet, usually with some lingering roastiness, hop bitterness and warming character. The balance and intensity of flavors can be affected by aging, with some flavors becoming more subdued over time and some aged, vinous or port-like qualities developing. Mouthfeel: Full to very full-bodied and chewy, with a velvety, luscious texture (although the body may decline with long conditioning). Gentle smooth warmth from alcohol should be present and noticeable, but not a primary characteristic; in well-conditioned versions, the alcohol can be deceptive. Should not be syrupy or under-attenuated. Carbonation may be low to moderate, depending on age and conditioning. Comments: Traditionally an English style, but it is currently much more popular and widely available in America where it is a craft beer favorite, not a curiosity. Variations exist, with English and American interpretations (predictably, the American versions have more bitterness, roasted character, and finishing hops, while the English varieties reflect a more complex specialty malt character and a more forward ester profile). Not all Imperial Stouts have a clearly ‘English’ or ‘American’ character; anything in between the two variants are allowable as well, which is why it is counter-productive to designate a sub-type when entering a competition. The wide range of allowable characteristics allow for maximum brewer creativity. Judges must be aware of the broad range of the style, and not try to judge all examples as clones of a specific commercial beer. History: A style with a long, although not necessarily continuous, heritage. Traces roots to strong English porters brewed for export in the 1700s, and said to have been popular with the Russian Imperial Court. After the Napoleonic wars interrupted trade, these beers were increasingly sold in England. The style eventually all but died out, until being popularly embraced in the modern craft beer era, both in England as a revival and in the United States as a reinterpretation or re-imagination by extending the style with American characteristics. Characteristic Ingredients: Well-modified pale malt, with generous quantities of roasted malts and/or grain. May have a complex grain bill using virtually any variety of malt. Any type of hops may be used. American or English ale yeast. Style Comparison: Like a black barleywine with every dimension of flavor coming into play. More complex, with a broader range of possible flavors than lower-gravity stouts. Vital Statistics: OG: 1.075 – 1.115 IBUs: 50 – 90 FG: 1.018 – 1.030 SRM: 30 – 40 ABV: 8.0 – 12.0% Commercial Examples: American –Bell’s Expedition Stout, Cigar City Marshal Zhukov’s Imperial Stout, Great Divide Yeti Imperial Stout, North Coast Old Rasputin Imperial Stout, Sierra Nevada Narwhal Imperial Stout; English – Courage Imperial Russian Stout, Le Coq Imperial Extra Double Stout, Samuel Smith Imperial Stout ------------------------------- Ogólne wrażenia: Intensywne w smaku i aromacie, mocne, ciemne piwo górnej fermentacji o szerokim zakresie balansu smakowego i regionalnych interpretacji. Prażone i palone słody nadające nuty ciemnych lub suszonych owoców oraz rozgrzewający, goryczkowo-słodki finisz. Pomimo intensywnych nut, poszczególne składowe muszą się ze sobą łączyć tworząc złożone, harmonijne piwo a nie palącą mieszankę. Aromat: Bogaty i złożony, ze zmienną ilością prażonych ziaren, słodowości, owocowych estrów, chmielu i alkoholu. Charakter prażonych słodów może przyjmować postać kawy, gorzkiej czekolady lub lekkiej spalenizny od niskiego do umiarkowanego natężenia. Aromat słodowy może być od subtelnego do bogatego jak w Barleywine. Może być wyczuwalny lekki charakter słodów specjalnych (np. karmelowych) ale to powinno tylko dodawać złożoności a nie dominować. Owocowe estry mogą być od niskich do średnich i mogą przyjmować złożony charakter ciemnych owoców (np. śliwek, suszonych śliwek lub rodzynek). Aromat chmielowy może być od niskiego do agresywnego i może to być dowolna odmiana chmielu. Alkohol może być obecny ale nie może być ostry, palący i rozpuszczalnikowy. Wersje długo leżakowane mogą mieć nuty winne lub porto ale nie powinny być kwaśne. Balans może być różny w zależności od tego który z aromatów jest na pierwszym planie. Nie wszystkie opisane aromaty muszą występować, możliwe jest wiele interpretacji. Starzenie wpływa na intensywność, balans i gładkość aromatów. Wygląd: Kolor może się wahać od bardzo ciemnego czerwonego-brązu do całkiem czarnego. Nieprzejrzyste. Piana od kremowej do ciemno-brązowej, zazwyczaj gęsta, ale jej utrzymywanie się może być od niskiego do umiarkowanego. Wysoka zawartość alkoholu może być widoczna jako gęste zacieki na szkle podczas delikatnego mieszania. Smak: Bogaty, głęboki, złożony i często całkiem intensywny, z różną ilością palonych słodów/ziaren, słodowy, estrowo owocowy, z chmielową goryczką i chmielowymi nutami oraz alkoholowy. Goryczka od średniej do agresywnie wysokiej. Nuty chmielowe od umiarkowanie-niskich do wysokich (dowolna odmiana). Umiarkowana do agresywnie wysokiej intensywność prażonych słodów/ziaren może przypominać słodko-gorzką lub gorzką czekoladę, kakao lub mocną kawę. Mogą być wyczuwalne delikatne nuty palonego ziarna, palonych porzeczek lub smoły. Estry owocowe mogą być niskie do intensywnych i mogą mieć charakter ciemnych owoców (np. śliwek, suszonych śliwek lub rodzynek). Podstawa słodowa może być od zbalansowanej i wspierającej piwo do bogatej jak w Barleywine i opcjonalnie mogą wystąpić dodatkowe nuty karmelowe, chlebowe lub tostowe. Na podniebieniu i na finiszu może być od względnie wytrawnego do umiarkowanie słodkiego, zwykle z długą palonością, chmielowa goryczką oraz rozgrzewaniem. Balans i intensywność smaków może zależeć od starzenia się piwa, niektóre smaki stają się z czasem bardziej stonowane i pojawiają się pewne cechy starzenia, winne lub porto. Tekstura: Treściwość pełna do bardzo pełnej. Może wydawać się gumiasta, o aksamitnej, soczystej teksturze (aczkolwiek treściwość może się osłabić wraz z wiekiem). Delikatne, łagodne rozgrzanie wynikające z zawartości alkoholu jest obecne i zauważalne, ale nie jest główną cechą. W dobrze wyleżakowanych wersjach alkohol może być zwodniczy. Nie powinno być syrobowate lub zbyt mocno odfermentowane. Nagazowanie może być zależne od wieku od słabego do umiarkowanego. Komentarz: Tradycyjnie jest to angielski styl, ale obecnie bardziej popularny i powszechnie dostępny jest w Ameryce, gdzie jest cenionym piwem rzemieślniczym, a nie tylko ciekawostką. Istnieją różne odmiany, zarówno angielskie jak i amerykańskie interpretacje (jak można przewidzieć, wersje amerykańskie mają mocniejszą goryczkę, bardziej palony charakter i są bardziej chmielowe, podczas gdy angielskie odmiany posiadając bardziej kompleksowy charakter słodów specjalnych oraz bardziej estrowy profil). Nie wszystkie Imperial Stouty mają wyraźnie angielski lub amerykański charakter. Wszystko pomiędzy tymi wariantami jest również dopuszczalne, dlatego też nie jest pomocnym określenie podtypu podczas wprowadzania piwa do konkursu. Sędziowie muszą być świadomi szerokiego zakresu stylu i nie próbować oceniać wszystkich przykładów jako klony konkretnego komercyjnego piwa. Interpretacja tego stylu może być bardzo szeroka, ograniczona jedynie kreatywnością piwowara. Historia: Styl z długim, choć niekoniecznie ciągłym dziedzictwem. Ślady prowadzą do mocnych angielskich Porterów warzonych na eksport w XVIII wieku, który podobno był popularny na dworach w Imperium Rosyjskim. Po przerwaniu handlu przez wojny napoleońskie piwa te były coraz częściej sprzedawane w Anglii. Ostatecznie styl wygasł, aż w końcu został powszechnie przyjęty we współczesnej erze piw rzemieślniczych, zarówno w Anglii jako odrodzenie, jak i w Stanach Zjednoczonych jako reinterpretacja poprzez rozszerzenie stylu o amerykańskie cechy. Surowce: Dobrze zmodyfikowany słód pale, z dużą ilością słodów i ziaren palonych. Może mieć złożony zasyp słodów z użyciem praktycznie każdego gatunku słodu. Może być użyta dowolna odmiana chmielu. Angielskie lub amerykańskie drożdże górnej fermentacji. Porównanie stylów: Jak czarne barleywine ze wszystkimi wymiarami smakowymi wchodzącymi do gry. Bardziej złożone, o szerszym zakresie możliwych smaków niż mniej ekstrakcyjny stout. Parametry: Ekstrakt początkowy: 18,25 - 27 Plato (1.075 – 1.115 SG) Goryczka: 50 – 90 IBU Ekstrakt końcowy: 4,5 - 7,5 Plato (1.018 – 1.030 SG) Barwa: 30 – 40 SRM (60 - 80 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 8 – 12% Komercyjne przykłady: Amerykańskie: Bell’s Expedition Stout, Cigar City Marshal Zhukov’s Imperial Stout, Great Divide Yeti Imperial Stout, North Coast Old Rasputin Imperial Stout, Sierra Nevada Narwhal Imperial Stout; Angielskie: Courage Imperial Russian Stout, Le Coq Imperial Extra Double Stout, Samuel Smith Imperial Stout

24C. Bière de Garde Overall Impression: A fairly strong, malt-accentuated, lagered artisanal beer with a range of malt flavors appropriate for the color. All are malty yet dry, with clean flavors and a smooth character. Aroma: Prominent malty sweetness, often with a complex, light to moderate intensity toasty-bready-rich malt character. Low to moderate esters. Little to no hop aroma (may be a bit spicy, peppery, or herbal). Paler versions will still be malty but will lack richer, deeper aromatics and may have a bit more hops. Generally quite clean, although stronger versions may have a light, spicy alcohol note as it warms. Appearance: Three main variations exist (blond, amber and brown), so color can range from golden-blonde to reddish-bronze to chestnut brown. Clarity is brilliant to fair, although haze is not unexpected in this type of often unfiltered beer. Well-formed head, generally white to off-white (varies by beer color), average persistence. Flavor: Medium to high malt flavor often with a toasty-rich, biscuity, toffee-like or light caramel-sweet character. Malt flavors and complexity tend to increase with beer color. Low to moderate esters and alcohol flavors. Medium-low hop bitterness provides some support, but the balance is always tilted toward the malt. Darker versions will have more of an initial malty-sweet impression than paler versions, but all should be malty in the palate and finish. The malt flavor lasts into the finish, which is medium-dry to dry, never cloying. Low to no hop flavor (spicy, peppery, or herbal), although paler versions can have slightly higher levels of herbal or spicy hop flavor (which can also come from the yeast). Smooth, well-lagered character, even if made with ale yeast. Aftertaste of malt (character appropriate for the color) with some dryness and light alcohol. Mouthfeel: Medium to medium-light (lean) body, often with a smooth, creamy-silky character. Moderate to high carbonation. Moderate alcohol warming, but should be very smooth and never hot. Comments: Three main variations are included in the style: the brown (brune), the blond (blonde), and the amber (ambrée). The darker versions will have more malt character, while the paler versions can have more hops (but still are malt-focused beers). A related style is Bière de Mars, which is brewed in March (Mars) for present use and will not age as well. Attenuation rates are in the 80-85% range. Some fuller-bodied examples exist, but these are somewhat rare. Age and oxidation in imports often increases fruitiness, caramel flavors, and adds corked and musty notes; these are all signs of mishandling, not characteristic elements of the style. History: Name literally means “beer which has been kept or lagered.” A traditional artisanal ale from Northern France brewed in early spring and kept in cold cellars for consumption in warmer weather. It is now brewed year-round. Characteristic Ingredients: The “cellar” character commonly described in literature is more of a feature of mishandled commercial exports than fresh, authentic products. The somewhat moldy character comes from the corks and/or oxidation in commercial versions, and is incorrectly identified as “musty” or “cellar-like.” Base malts vary by beer color, but usually include pale, Vienna and Munich types. Darker versions will have richer malt complexity and sweetness from crystal-type malts. Sugar may be used to add flavor and aid in the dry finish. Lager or ale yeast fermented at cool ale temperatures, followed by long cold conditioning. Floral, herbal or spicy continental hops. Style Comparison: Related to the Belgian Saison style, the main difference is that the Bière de Garde is rounder, richer, malt-focused, and lacks the spicy, bitter character of a Saison. Entry Instructions: Entrant must specify blond, amber, or brown bière de garde. If no color is specified, the judge should attempt to judge based on initial observation, expecting a malt flavor and balance that matches the color. Vital Statistics: OG: 1.060 – 1.080 FG: 1.008 – 1.016 IBUs: 18 – 28 SRM: 6 – 19 ABV: 6.0 – 8.5% Commercial Examples: Ch’Ti (brown and blond), Jenlain (amber and blond), La Choulette (all 3 versions), St. Amand (brown), Saint Sylvestre 3 Monts (blond), Russian River Perdition --------------------------------------- Ogólne wrażenia: Dość mocne, wyraziście słodowe, rzemieślnicze piwo z gamą słodowych nut odpowiednich do koloru. Wszystkie wersje są słodowe i wytrawne o czystym i gładkim charakterze. Aromat: Wyraźna słodowa słodkość, często ze złożonym, tostowo-chlebowym charakterem o intensywności od lekkiej do umiarkowanej. Estry od niskich do umiarkowanych. Mało lub brak aromatów chmielowych (mogą być delikatnie przyprawowe, pieprzowe lub ziołowe). Jaśniejsze wersje nadal będą słodowe ale brak im będzie bogatszych, głębszych aromatów i mogą być delikatnie mocniej chmielone. Ogólnie dość czyste, chociaż mocniejsze wersje mogą mieć lekką, szczypiącą, alkoholową nutę gdy piwo się nagrzeje. Wygląd: Istnieją trzy podstawowe wersje (blond, amber i brown), więc kolor może być od złotego do czerwono brązowego czy kasztanowego. Klarowność od doskonałej do dobrej, chociaż mgliste też są spotykane w tym często niefiltrowanym piwie. Gęsta piana od białej do lekko zabarwionej (w zależności od koloru piwa) o średniej trwałości. Smak: Słodowy od średniego do mocnego, często o tostowym, biszkoptowymi, toffi lub słodko-karmelowym charakterze. Złożoność nut słodowych zwiększa się im piwo jest ciemniejsze. Estry i alkohol od niskich do umiarkowanych. Umiarkowanie-niska chmielowa goryczka stanowi pewne wsparcie, ale balans zawsze jest w stronę słodową. Ciemniejsze wersje będą miały w pierwszym wrażeniu więcej słodowej słodkości niż wersje jasne, ale wszystkie powinny być wyraźnie słodowe przy przełykaniu i na finiszu. Słodowość czuć do samego finiszu, który jest półwytrawny do wytrawnego i nigdy mdły. Mało lub brak nut chmielowych (przyprawowe, pieprzowe lub ziołowe), chociaż jaśniejsze wersje mogą mieć nieco wyższy poziom ziołowego lub przyprawowego chmielowego charakteru (co może pochodzić również od drożdży). Gładki, lagerowy charakter pomimo użycia drożdży górnej fermentacji. Słodowy posmak (właściwy dla koloru) z wytrawnością i delikatnym alkoholem. Tekstura: Treściwość średnia do średnio-lekkiej (ubogiej) często z gładkim, kremowo-jedwabistym charakterem. Wysycenie umiarkowane do wysokiego. Umiarkowane alkoholowe rozgrzewanie ale powinno być bardzo gładkie i nigdy palące. Komentarz: Trzy podstawowe warianty są włączone do stylu: brązowy (brune), blond (blonde) i bursztynowy (ambrée). Wersje ciemniejsze są bardziej słodowe, natomiast jaśniejsze mogą być bardziej chmielowe (ale nadal są to piwa skoncentrowane na słodzie). pokrewnym stylem jest Bière de Mars, które jest warzone w marcu (Mars) do spożycia od razu i które niezbyt dobrze się starzeje. Odfermentowanie jest na poziomie 80-85%. Istnieją bardziej treściwe wersje, ale są one rzadkością. Wiek i ultenienie w importowanych piwach często zwiększają owocowość, karmelowe posmaki oraz nuty korkowe i stęchłe. Są to oznaki nieprawidłowości i nie są to typowe elementy tego stylu. Historia: Nazwa dosłownie oznacza “piwo które było przechowywane lub lagerowane”. Tradycyjne piwo górnej fermentacji z rzemieślniczych browarów z północnej Francji warzone na początku wiosny i trzymane w zimnych piwnicach by skonsumować je w cieplejszym okresie. Obecnie jest warzone przez cały rok. Surowce: “Piwniczny” charakter często opisywany w literaturze jest raczej cechą niewłaściwego handlu eksportowego niż świeżego, autentycznego produktu. Ten stary/pleśniowy charakter pochodzi od korka i/lub natlenienia w komercyjnych wersjach i jest błędnie interpretowane jako zatęchły lub piwniczny. Słód bazowy różni się w zależności od koloru, ale przeważnie jest to słód pale, wiedeński i monachijski. Wersje ciemniejsze będą miały bogatszą złożoność słodową i słodycz, która wynika z użycia słodów karmelowych. Cukier może być użyty w celu nadania smaku i wesprzeć wytrawny finisz. Drożdże dolnej lub górnej fermentacji i fermentowane w niskich temperaturach a następnie długo leżakowane w chłodnych warunkach. Kwiatowe, ziołowe albo przyprawowe odmiany chmieli kontynentalnych. Porównanie stylów: W porównaniu do Belgian Saison główną różnicą jest to, że Bière de Garde jest bardziej zaokrąglone, bogatsze, słodowe i brak w nim przyprawowego, goryczkowego charakteru Saisona. Instrukcja wprowadzająca: Uczestnik musi określić czy jest to blond, amber czy brown bière de garde. Jeśli jednak kolor nie jest podany, to sędzia powinien spróbować ocenić to na podstawie wstępnej obserwacji i oczekiwać nut słodowych i balansu pasujących do koloru. Parametry: Ekstrakt początkowy: 14,75 - 19,25 Plato (1.060 – 1.080 SG) Ekstrakt końcowy: 2 - 4 Plato (1.008 – 1.016 SG) Goryczka: 18 – 28 IBU Barwa: 6 – 19 SRM (12 - 38 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 6.0 – 8.5% Komercyjne przykłady: Ch’Ti (brown and blond), Jenlain (amber and blond), La Choulette (all 3 versions), St. Amand (brown), Saint Sylvestre 3 Monts (blond), Russian River Perdition

24B. Belgian Pale Ale Overall Impression: A moderately malty, somewhat fruity, easy-drinking, copper-colored Belgian ale that is somewhat less aggressive in flavor profile than many other Belgian beers. The malt character tends to be a bit biscuity with light toasty, honey-like, or caramelly components; the fruit character is noticeable and complementary to the malt. The bitterness level is generally moderate, but may not seem as high due to the flavorful malt profile. Aroma: Moderate malt aroma, which can be a combination of toasty, biscuity, or nutty, possibly with a touch of light caramel or honey. Moderate to moderately high fruitiness with an orange- or pear-like character. Low to moderate strength hop character (spicy, herbal, or floral) optionally blended with background level peppery, spicy phenols. The hop character is lower in balance than the malt and fruitiness. Appearance: Amber to copper in color. Clarity is very good. Creamy, rocky, white head often fades more quickly than other Belgian beers. Flavor: Has an initial soft, smooth, moderately malty flavor with a variable profile of toasty, biscuity, nutty, light caramel and/or honey notes. Moderate to moderately high fruitiness, sometimes orange- or pear-like. Relatively light (medium-low to low) spicy, herbal, or floral hop character. The hop bitterness is medium-high to medium-low, and is optionally enhanced by low to very low amounts of peppery phenols. There is a dry to balanced finish, with hops becoming more pronounced in the aftertaste of those with a drier finish. Fairly well balanced overall, with no single component being high in intensity; malt and fruitiness are more forward initially with a supportive bitterness and drying character coming on late. Mouthfeel: Medium to medium-light body. Smooth palate. Alcohol level is restrained, and any warming character should be low if present. Medium to medium-high carbonation. Comments: Most commonly found in the Flemish provinces of Antwerp and Brabant. Considered “everyday” beers (Category I). Compared to their higher alcohol Category S cousins, they are Belgian “session beers” for ease of drinking. Nothing should be too pronounced or dominant; balance is the key. Yeast character generally more subtle than many Belgian beers, with some of the fruitiness being hop-driven. History: Produced by breweries with roots as far back as the mid-1700s, the most well-known examples were perfected after the Second World War with some influence from Britain, including hops and yeast strains. Characteristic Ingredients: Pilsner or pale ale malt contributes the bulk of the grist with (cara) Vienna and Munich malts adding color, body and complexity. Sugar is not commonly used as high gravity is not desired. Saazer-type hops, Styrian Goldings, East Kent Goldings or Fuggles are commonly used. Yeasts prone to moderate production of phenols are often used but fermentation temperatures should be kept moderate to limit this character. Style Comparison: Fairly similar to pale ales from England (Strong Bitter category), typically with a slightly different yeast character and a more varied malt profile. Less yeast character than many other Belgian beers, though. Vital Statistics: OG: 1.048 – 1.054 FG: 1.010 – 1.014 IBUs: 20 – 30 SRM: 8 – 14 ABV: 4.8 – 5.5% Commercial Examples: De Koninck, De Ryck Special, Palm Dobble, Palm Speciale --------------------------------------- Ogólne wrażenia: Umiarkowanie słodowe, lekko owocowe, pijalne belgijskie piwo górnej fermentacji o miedzianym kolorze, które jest mniej agresywne w smaku niż inne belgijskie piwa. Słodowy charakter może być lekko biszkoptowy z delikatnymi tostowymi, miodowymi lub karmelowymi nutami. Owocowy charakter jest wyczuwalny i uzupełnia słodowość. Poziom goryczy jest na ogół umiarkowany ale może wydawać się nie aż tak wysoki ze względu na słodowy profil. Aromat: Umiarkowany słodowy aromat, który może być kombinacją nut tostowych, biszkoptowych lub orzechowych oraz możliwa jest też odrobina karmelu i miodu. Owocowość średnia do średnio wysokiej o pomarańczowym lub gruszkowym charakterze. Nuty chmielowe od niskich do średnich (przyprawowe, ziołowe lub kwiatowe) opcjonalnie mieszające się w tle z pieprzowymi i przyprawowymi fenolami. Charakteru chmielowego w balansie jest mniej niż słodowego i owocowego. Wygląd: Kolor od bursztynowego do miedzianego. Bardzo dobra klarowność. Kremowa, wysoka, biała piana , która opada szybciej niż w innych piwach belgijskich. Smak: Na początku ma delikatny, gładki i umiarkowanie słodowy smak o zmiennym profilu nut tostowych, biszkoptowych, orzechowych, karmelowych i/lub miodowych. Owocowość średnia do średnio wysokiej o pomarańczowym lub gruszkowym charakterze. Względnie lekki (średnio-niski do niskiego) przyprawowy, ziołowy lub kwiatowy charakter chmielowy. Chmielowa goryczka jest od średnio niskiej do średnio wysokiej i opcjonalnie wzmocniona małą lub bardzo małą ilością pieprzowych fenoli. Finisz od wytrawnego do zbalansowanego z wyczuwalną chmielowością w posmaku w tych bardziej wytrawnych. Całość dobrze zbalansowana bez żadnego wyróżniającego się intensywnością elementu. Słodowość i owocowość są bardziej na początku a goryczkowy i wytrawny charakter ujawniająca się po czasie. Tekstura: Treściwość średnio lekka do średniej, gładkie na podniebieniu. Poziom alkoholu jest przytłumiony i rozgrzewanie powinno być bardzo niskie jeśli w ogóle występuje. Wysycenie średnie do średnio wysokiego. Komentarz: Najczęściej spotykane we flamandzkich prowincjach Antwerpii i Brabancji. Jest to piwo codzienne (Kategoria I). Porównując z mocniejszymi alkoholowo kuzynami Kategorii S, są to pijalne, belgijskie piwa sesyjne. Nic tu nie powinno być uwydatnione lub dominujące, kluczowy jest balans. Charakter drożdżowy jest tu bardziej subtelny niż w innych belgijskich piwach z owocowością podpartą chmielem. Historia: Produkowane przez browary, których korzenie sięgają połowy XVII wieku. Większość dobrze znanych przykładów tego stylu były dopracowywane po II wojnie światowej z pewnym brytyjskim wpływem, w szczególności jeśli chodzi o chmiel i drożdże. Surowce: Podstawą zasypu jest słód pilzneński i pale ale wraz z (cara) wiedeńskim i monachijskim słodem nadającymi koloru, treściwości i złożoności. Cukier przeważnie nie jest używany gdyż wysoka gęstość początkowa nie jest pożądana. Powszechnie stosowane są szlachetne odmiany chmieli takich jak Styrian Goldings, East Kent Goldings lub Fuggles. Drożdże produkujące umiarkowane ilości fenoli są często używane, ale temperatura fermentacji powinna być utrzymana na umiarkowanym poziomie aby ograniczyć ten charakter. Porównanie stylów: Dość podobne do angielskich, jasnych piw górnej fermentacji (kategoria Strong Bitter), zazwyczaj jednak o nieco innym charakterze drożdżowym i z bardziej złożonym profilu słodowym. Ma jednak mniej drożdżowy character niż wiele innych piw belgijskich. Parametry: Ekstrakt początkowy: 12 - 13,25 Plato (1.048 – 1.054 SG) Ekstrakt końcowy: 2,5 - 3,5 Plato (1.010 – 1.014 SG) Goryczka: 20 – 30 IBU Barwa: 8 – 14 SRM (16 - 28 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.8 – 5.5% Komercyjne przykłady: De Koninck, De Ryck Special, Palm Dobble, Palm Speciale

24A. Witbier Overall Impression: A refreshing, elegant, tasty, moderate-strength wheat-based ale. Aroma: Moderate malty sweetness (often with light notes of honey and/or vanilla) with light, grainy, spicy wheat aromatics, often with a bit of tartness. Moderate perfumy coriander, often with a complex herbal, spicy, or peppery note in the background. Moderate zesty, citrusy-orangey fruitiness. A low spicy-herbal hop aroma is optional, but should never overpower the other characteristics. Vegetal, celery-like, or ham-like aromas are inappropriate. Spices should blend in with fruity, floral and sweet aromas and should not be overly strong. Appearance: Very pale straw to very light gold in color. The beer will be very cloudy from starch haze and/or yeast, which gives it a milky, whitish-yellow appearance. Dense, white, moussy head. Head retention should be quite good. Flavor: Pleasant malty-sweet grain flavor (often with a honey and/or vanilla character) and a zesty, orange-citrusy fruitiness. Refreshingly crisp with a dry, often tart, finish. Can have a low bready wheat flavor. Optionally has a very light lactic-tasting sourness. Herbal-spicy flavors, which may include coriander and other spices, are common should be subtle and balanced, not overpowering. A spicy-earthy hop flavor is low to none, and if noticeable, never gets in the way of the spices. Hop bitterness is low to medium-low, and doesn’t interfere with refreshing flavors of fruit and spice, nor does it persist into the finish. Bitterness from orange pith should not be present. Vegetal, celery-like, ham-like, or soapy flavors are inappropriate. Mouthfeel: Medium-light to medium body, often having a smoothness and light creaminess from unmalted wheat and the occasional oats. Despite body and creaminess, finishes dry and often a bit tart. Effervescent character from high carbonation. Refreshing, from carbonation, light acidity, and lack of bitterness in finish. No harshness or astringency from orange pith. Should not be overly dry and thin, nor should it be thick and heavy. Comments: The presence, character and degree of spicing and lactic sourness varies. Overly spiced and/or sour beers are not good examples of the style. Coriander of certain origins might give an inappropriate ham or celery character. The beer tends to be fragile and does not age well, so younger, fresher, properly handled examples are most desirable. Most examples seem to be approximately 5% ABV. History: A 400-year-old Belgian beer style that died out in the 1950s; it was later revived by Pierre Celis at Hoegaarden, and has grown steadily in popularity over time, both with modern craft brewers and mass-market producers who see it as a somewhat fruity summer seasonal beer. Characteristic Ingredients: About 50% unmalted wheat and 50% pale barley malt (usually Pils malt) constitute the grist. In some versions, up to 5-10% raw oats may be used. Spices of freshly-ground coriander and Curaçao or sometimes sweet orange peel complement the sweet aroma and are quite characteristic. Other spices (e.g., chamomile, cumin, cinnamon, Grains of Paradise) may be used for complexity but are much less prominent. Ale yeast prone to the production of mild, spicy flavors is very characteristic. In some instances a very limited lactic fermentation, or the actual addition of lactic acid, is done. Style Comparison: Low bitterness level with a balance similar to a Weissbier, but with spice and citrus character coming from additions rather than the yeast. Vital Statistics: OG: 1.044 – 1.052 FG: 1.008 – 1.012 IBUs: 8 – 20 SRM: 2 – 4 ABV: 4.5 – 5.5% Commercial Examples: Allagash White, Blanche de Bruxelles, Celis White, Hoegaarden Wit, Ommegang Witte, St. Bernardus Witbier, Wittekerke --------------------------------------- Ogólne wrażenia: Orzeźwiające, wykwintne, smaczne, piwo górnej fermentacji o umiarkowanej mocy i na bazie pszenicy. Aromat: Umiarkowana słodowa słodkość (często wraz z delikatnymi nutami miodu i/lub wanilii) z lekkimi, zbożowymi, przyprawowymi aromatami pszenicy, często z lekką cierpkością. Umiarkowane perfumowe nuty kolendry, często ze złożonym, drugoplanowym aromatem ziołowym, przyprawowym lub pieprzowym. Umiarkowany aromat skórki cytrusowej i cytrusowo-pomarańczowa owocowość. Niski chmielowy aromat o charakterze przyprawowo-ziołowym jest opcjonalny ale nigdy nie powinien przykrywać innych cech. Warzywne, selerowe i szynkowe aromaty są niewłaściwe. Przyprawy powinny dobrze komponować się z aromatami owocowymi, kwiatowymi oraz słodkimi i nie powinny być zbyt mocne. Wygląd: Kolor od bardzo jasno słomkowego do bardzo jasno złotego. Piwo będzie bardzo mętne co wynika z obecności skrobi i/lub drożdży, co nadaje mlecznego, biało-żółtego wyglądu. Gęsta, biała, kremowa piana. Piana powinna się utrzymywać dość długo. Smak: Przyjemna słodowa słodkość (wraz z cechami miodu i/albo wanilii) z nutami skórki cytrusowej i pomarańczowo-cytrusowej owocowości. Orzeźwiająco rześkie wraz z wytrawnym i często cierpkim/kwaśnym finiszem. Może mieć delikatne chlebowo pszeniczne posmaki. Opcjonalnie może mieć bardzo lekki kwaśny posmak od kwasu mlekowego. Ziołowo-przyprawowe smaki, które mogą zawierać kolendrę i inne przyprawy są powszechne, powinny być subtelne i zbalansowane, nie powinny być przytłaczające. Chmielowe posmaki o charakterze przyprawowo ziemistym mogą być na poziomie od niskiego do brak, i jeśli są wyczuwalne, to nie powinny przykrywać przypraw. Chmielowa goryczka od niskiej do umiarkowanie niskiej i nie powinna kolidować z orzeźwiającymi nutami owocowymi i przyprawowymi oraz nie powinna utrzymywać się do finiszu. Goryczka z pomarańczy nie powinna występować. Warzywne, selerowe, szynkowe, albo mydlane smaki są nieodpowiednie. Tekstura: Treściwość średnio lekka do średniej często z gładkością i lekką kremowością wynikającą z zastosowania niesłodowanej pszenicy i czasami owsa. Pomimo treściwości i kremowości, finisz jest wytrawny i kwaskowy. Cechy musujące wynikające z mocnego nagazowania. Orzeźwiające od nagazowania, często brak wyczuwalnej goryczki na finiszu. Brak ostrości i cierpkości wynikającej z pomarańczy. Nie powinno być całkowicie wytrawne albo cienkie, ani nie powinno być lepkie i ciężkie. Komentarz: Obecność, charakter i poziom przypraw oraz kwaśności są różne. Całkowicie przyprawowe i/lub kwaśne piwa nie są dobrymi przykładami tego stylu. Kolendra z niektórych źródeł może mieć szynkowy, selerowy charakter. Piwo to jest bardzo wrażliwe i nie starzeje się zbyt dobrze, więc młodsze, świeższe, dobrze przechowywane egzemplarze są najbardziej pożądane. Większość ma około 5% ABV. Historia: 400-letni styl piwa, który zanikł w latach 50 XX wieku. Został wskrzeszony przez Pierrea Celisa w browarze Hoegaarden i od tego czasu jego popularność ciągle rosła, zarówno dzięki nowoczesnym browarom rzemieślniczym, jak i producentom masowym, którzy postrzegają ten styl jako owocowe, letnie piwo sezonowe. Surowce: Zasyp składa się z około 50% niesłodowanej pszenicy i 50% jasnego słodu jęczmiennego (przeważnie słód pilzneński). W niektórych wersjach używa się 5-10% owsa. Przyprawy takie jak świeżo mielona kolendra i Curaçao lub czasami skórka z pomarańczy uzupełniają słodki aromat i są dość charakterystyczne. Inne przyprawy (rumianek, kmin rzymski, cynamon, aframon madagaskarski) mogą być użyte by nadać złożoności ale są dużo mniej istotne. Drożdże górnej fermentacji produkujące delikatne fenole są bardzo charakterystyczne. W niektórych przypadkach praktykowana jest bardzo ograniczona fermentacja bakteriami kwasu mlekowego, albo dodanie kwasu mlekowego. Porównanie stylów: Niski poziom goryczy z balansem podobnym do Weissbiera, ale z przyprawowym i cytrusowym charakterem pochodzącym bardziej od użytych dodatków niż od drożdży. Parametry: Ekstrakt początkowy: 11 - 12,8 Plato (1.044 – 1.052 SG) Ekstrakt końcowy: 2 - 3 Plato (1.008 – 1.012 SG) Goryczka: 8 – 20 IBU Barwa: 2 – 4 SRM (4 - 8 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.5 – 5.5% Komercyjne przykłady: Allagash White, Blanche de Bruxelles, Celis White, Hoegaarden Wit, Ommegang Witte, St. Bernardus Witbier, Wittekerke

21B. Specialty IPA Specialty IPA isn’t a distinct style, but is more appropriately thought of as a competition entry category. Beers entered as this style are not experimental beers; they are a collection of currently produced types of beer that may or may not have any market longevity. This category also allows for expansion, so potential future IPA variants (St. Patrick’s Day Green IPA, Romulan Blue IPA, Zima Clear IPA, etc.) have a place to be entered without redoing the style guidelines. The only common element is that they have the balance and overall impression of an IPA (typically, an American IPA) but with some minor tweak. The term ‘IPA’ is used as a singular descriptor of a type of hoppy, bitter beer. It is not meant to be spelled out as ‘India Pale Ale’ when used in the context of a Specialty IPA. None of these beers ever historically went to India, and many aren’t pale. But the craft beer market knows what to expect in balance when a beer is described as an ‘IPA’ – so the modifiers used to differentiate them are based on that concept alone. Overall Impression: Recognizable as an IPA by balance – a hop-forward, bitter, dryish beer – with something else present to distinguish it from the standard categories. Should have good drinkability, regardless of the form. Excessive harshness and heaviness are typically faults, as are strong flavor clashes between the hops and the other specialty ingredients. Aroma: Detectable hop aroma is required; characterization of hops is dependent on the specific type of Specialty IPA. Other aromatics may be present; hop aroma is typically the strongest element. Appearance: Color depends on specific type of Specialty IPA. Most should be clear, although certain styles with high amounts of starchy adjuncts, or unfiltered dry-hopped versions may be slightly hazy. Darker types can be opaque making clarity irrelevant. Good, persistent head stand with color dependent on the specific type of Specialty IPA. Flavor: Hop flavor is typically medium-low to high, with qualities dependent on typical varieties used in the specific Specialty IPA. Hop bitterness is typically medium-high to very high, with qualities dependent on typical varieties used in the specific Specialty IPA. Malt flavor generally low to medium, with qualities dependent on typical varieties used in the specific Specialty IPA. Commonly will have a medium-dry to dry finish. Some clean alcohol flavor can be noted in stronger versions. Various types of Specialty IPAs can show additional malt and yeast characteristics, depending on the type. Mouthfeel: Smooth, medium-light to medium-bodied mouthfeel. Medium carbonation. Some smooth alcohol warming can be sensed in stronger versions. Entry Instructions: Entrant must specify a strength (session, standard, double); if no strength is specified, standard will be assumed. Entrant must specify specific type of Specialty IPA from the library of known types listed in the Style Guidelines, or as amended by the BJCP web site; or the entrant must describe the type of Specialty IPA and its key characteristics in comment form so judges will know what to expect. Entrants may specify specific hop varieties used, if entrants feel that judges may not recognize the varietal characteristics of newer hops. Entrants may specify a combination of defined IPA types (e.g., Black Rye IPA) without providing additional descriptions. Entrants may use this category for a different strength version of an IPA defined by its own BJCP subcategory (e.g., session-strength American or English IPA) – except where an existing BJCP subcategory already exists for that style (e.g., double [American] IPA). Currently Defined Types: Black IPA, Brown IPA, White IPA, Rye IPA, Belgian IPA, Red IPA Vital Statistics: Variable by type Strength classifications: Session – ABV: 3.0 – 5.0% Standard – ABV: 5.0 – 7.5% Double – ABV: 7.5 – 10.0% --------------------------------------- Specialty IPA nie powinno być traktowane jako odrębny styl ale bardziej jako kategoria konkursowa. Piwa zaliczane do tej kategorii nie są piwami eksperymentalnymi, ale są zbiorem obecnie produkowanych piw, które mogą, ale nie muszą być długo obecne na rynku. Kategoria ta pozwala również na pewne rozszerzenia, więc potencjalne przyszłe warianty IPA (Green IPA na dzień św. Patryka, Romulan Blue IPA, Zima Clear IPA itp.) mogą być również klasyfikowane w tej kategorii bez potrzeby ponownego tworzenia wytycznych dotyczących tego stylu. Jedynym wspólnym elementem jest to, że mają balans i ogólne wrażenia stylu IPA (zazwyczaj American IPA) ale z jakąś drobną zmianą. Określenie ‘IPA’ jest używane jako jednoznaczny deskryptor chmielowego i goryczkowego piwa. Ale w przypadku Specialty IPA niekoniecznie jest to rozumiane jako “India Pale Ale”. Żadne z tych piw, nigdy w historii nie było wysyłane do Indii i wiele z nich nie było nawet piwami jasnymi. Jednak rynek piwa rzemieślniczego wie, czego się spodziewać po piwie określanym jako IPA, więc modyfikatory użyte do ich odróżnienia bazują wyłącznie na tej koncepcji. Ogólne wrażenia: Rozpoznawalne jako IPA po balansie - chmielowe, goryczkowe i wytrawne piwo z jakimś dodatkiem, który odróżnia je od kategorii głównej. Niezależnie od formy powinno cechować się dobrą pijalnością. Nadmierna szorstkość i ciężkość są błędami, jak również mocne aromaty i smaki, które kolidują z chmielem i innymi specjalnymi dodatkami. Aromat: Wyczuwalność aromatu chmielowego jest wymagana. Charakterystyka chmielu zależy od danego rodzaju Specialty IPA. Mogą być obecne inne związki aromatyczne, ale aromat chmielowy jest zazwyczaj najsilniejszym elementem. Wygląd: Kolor zależy od danego rodzaju Specialty IPA. Większość powinna być klarowna, chociaż niektóre wersje dużymi ilościami dodatków skrobiowych lub niefiltrowane wersje chmielone na zimno mogą być nieco zamglone. Ciemniejsze wersje mogą być nieprzezroczyste co sprawia, że klarowność nie ma znaczenia. Dobra, trwała piana o kolorze zależnym od danego rodzaju Specialty IPA. Smak: Smaki chmielowe są zwykle od średnio-niskich do wysokich o cechach zależnych od użytych w danym Specialty IPA odmian chmielu. Chmielowa goryczka jest zwykle od średnio-wysokiej do bardzo wysokiej o cechach zależnych od użytych w danym Specialty IPA odmian chmielu. Smaki słodowe od niskich do średnich o cechach zależnych od użytych w danym Specialty IPA odmian słodów. Finisz zwykle będzie półwytrawny do wytrawnego. W mocniejszych wersjach mogą być obecne czyste nuty alkoholu. Różne wersje Specialty IPA mogą wykazywać dodatkowe słodowe lub drożdżowe cechy, w zależności od rodzaju. Tekstura: Gładkie, treściwość średnio lekka do średniej. Umiarkowane wysycenie. W mocniejszych wersjach może być wyczuwalne gładkie alkoholowe rozgrzewanie. Instrukcja wprowadzająca: Uczestnik musi określić moc (sesyjne, standardowe, dubeltowe), jeśli nie zostanie to określone to przyjmuje się standard. Uczestnik musi określić rodzaj Specialty IPA z biblioteki znanych typów wymienionych w wytycznych stylu, ze zmianami na stronie internetowej BJCP, lub musi opisać w formie komentarza rodzaj Specialty IPA i jego kluczowe cechy, aby sędziowie wiedzieli czego się spodziewać. Uczestnik może określić użyte odmiany chmielu jeśli uważa, że sędziowie mogą nie rozpoznać cech nowszych odmian. Uczestnik może określić kombinację typów IPA (np. Black Rye IPA) bez podawania dodatkowego opisu. Uczestnik może użyć tej kategorii do określenia innej wersji mocy stylu IPA zdefiniowanej przez jej własną podkategorię (np. sesyjne American lub English IPA), z wyjątkiem sytuacji gdy taka podkategoria BJCP już istnieje dla takiego stylu (np. Double [American] IPA). Obecnie zdefiniowane rodzaje: Black IPA, Brown IPA, White IPA, Rye IPA, Belgian IPA, Red IPA Parametry: Zmienne wg rodzaju Klasyfikacja wg mocy: Sesyjne (Session): 3,0 - 5,0 % alkoholu Standard (Standard): 5,0 - 7,5 % alkoholu Podwójne (Double): 7,5 - 10 % alkoholu

Ja używam po prostu czajnik (z wyświetlaną temperaturą wody). Podgrzewam wodę, wysładzam i tak kilka razy. Wygodne, bezpieczne i nie zajmuje miejsca.

Pytanie odnośnie owocowego kwasa. Opis wskazuje na style bazowe z kategorii 23 BJCP 2015 (European Sour Ale), w którym nie ma Gose (sklasyfikowane jako Historical Beer wg. tego samego przewodnika), a które też jest piwem kwaśnym. Czy jest szansa, że owocowe gose przejdzie do konkursu? Czy trzymamy się sztywno kategorii 23?

Ja mam takie dwa i zastanawiam się nad trzecim Są zadowalająco szybkie i jak na razie niezniszczalne. Sprawdzają się na każdym etapie łącznie z fermentacją, wkładam w miejsce rurki fermentacyjnej na pokrywie, uszczelka pasuje idealnie, sonda jest długa więc mam podgląd temp. ze środka fermentującego piwa.

Dzięki za odpowiedz. Brzmi sensownie. Rozumiem jednak, że piwo będzie mocno wytrawne w zasadzie bez cukrów resztkowych, tak? Czy może zostaną jakieś cukry totalnie nie rozkładalne, nie szkodzące cukrzykom a nadające piwu "ciało"? Pozdro

Możesz napisać coś więcej na temat koncepcji piwa dla cukrzyków i co dokładnie chcesz osiągnąć stosując ten enzym? Dzięki,

19B. California Common Overall Impression: A lightly fruity beer with firm, grainy maltiness, interesting toasty and caramel flavors, and showcasing rustic, traditional American hop characteristics. Aroma: Typically showcases rustic, traditional American hops (often with woody, rustic or minty qualities) in moderate to high strength. Light fruitiness acceptable. Low to moderate caramel and/or toasty malt aromatics support the hops. Appearance: Medium amber to light copper color. Generally clear. Moderate off-white head with good retention. Flavor: Moderately malty with a pronounced hop bitterness. The malt character is usually toasty (not roasted) and caramelly. Low to moderately high hop flavor, usually showing rustic, traditional American hop qualities (often woody, rustic, minty). Finish fairly dry and crisp, with a lingering hop bitterness and a firm, grainy malt flavor. Light fruity esters are acceptable, but otherwise clean. Mouthfeel: Medium-bodied. Medium to medium-high carbonation. Comments: This style is narrowly defined around the prototypical Anchor Steam example, although allowing other typical ingredients of the era. Northern Brewer hops are not a strict requirement for the style; modern American and New World-type hops (especially citrusy ones) are inappropriate, however. History: American West Coast original, brewed originally as Steam Beer in the Gold Rush era. Large shallow open fermenters (coolships) were traditionally used to compensate for the absence of refrigeration and to take advantage of the cool ambient temperatures in the San Francisco Bay area. Fermented with a lager yeast, but one that was selected to ferment relatively clean beer at warmer temperatures. Modern versions are based on Anchor Brewing re-launching the style in the 1970s. Characteristic Ingredients: Pale ale malt, non-citrusy hops (often Northern Brewer), small amounts of toasted malt and/or crystal malts. Lager yeast; however, some strains (often with the mention of “California” in the name) work better than others at the warmer fermentation temperatures (55 to 60 °F) typically used. Note that some German yeast strains produce inappropriate sulfury character. Style Comparison: Superficially similar to an American Amber Ale, but with specific choices for malt and hopping – the hop flavor/aroma is traditional (not modern) American hops, malt flavors are more toasty, the hopping is always assertive, and a warm-fermented lager yeast is used. Less attenuated, less carbonated and less fruity than Australian Sparkling ale. Vital Statistics: OG: 1.048 – 1.054 IBUs: 30 – 45 FG: 1.011 – 1.014 SRM: 10 – 14 ABV: 4.5 – 5.5% Commercial Examples:Anchor Steam, Flying Dog Old Scratch Amber Lager, Schlafly Pi Common, Steamworks Steam Engine Lager ------------------------------------------ Ogólne wrażenia: Delikatnie owocowe piwo z mocną, zbożową słodowością, ciekawymi tostowymi i karmelowymi nutami i prezentujące swojskie, tradycyjne cechy amerykańskiego chmielu. Aromat: Zazwyczaj prezentuje swojski, tradycyjny charakter amerykańskiego chmielu (często z drewnianymi, wiejskimi lub miętowymi cechami) o umiarkowanej do wysokiej intensywności. Delikatna owocowość jest dopuszczalna. Niskie do umiarkowanych aromaty karmelowe i/lub toffi wspierają nuty chmielowe. Wygląd: Kolor średnio bursztynowy do jasno miedzianego. Ogólnie klarowne. Umiarkowana piana o białawym kolorze o dobrej trwałości. Smak: Umiarkowanie słodowe z wyraźną chmielową goryczką. Charakter słodowy jest zazwyczaj tostowy lub karmelowy. Posmaki chmielowe od niskich do umiarkowanie mocnych, ukazujące zazwyczaj swojski, tradycyjny charakter amerykańskiego chmielu (często z drewnianymi, wiejskimi lub miętowymi cechami). Finisz dość wytrawny i rześki z długą chmielową goryczką i wyraźnym słodowo-zbożowym posmakiem. Lekkie estry owocowe są dopuszczalne ale poza tym czyste. Tekstura: Średnia treściwość. Wysycenie średnie do średnio wysokiego. Komentarz: Ten styl jest definiowany na podstawie prototypowego piwa Anchor Steam, chociaż dopuszcza inne składniki typowe dla epoki. Chmiel Northern Brewer nie jest ściśle wymagany dla tego stylu, jednak amerykańskie i nowofalowe chmiele (zwłaszcza cytrusowe) są nieodpowiednie. Historia: Pochodzące z zachodniego wybrzeża (west coast) ameryki, warzone pierwotnie jako Steam Beer w czasach gorączki złota. W celu zrekompensowania braku chłodzenia stosowane były płytkie i otwarte kadzie fermentacyjne (coolships), które wykorzystywały chłodne powietrze zatoki San Francisco. Fermentowane drożdżami dolnej fermentacji, ale takimi, które dają relatywnie czysty profil piwa przy wyższych temperaturach. Współczesne wersje bazują na odtworzonym stylu przez Anchor Brewing w latach 70tych XX wieku. Surowce: Słód Pale Ale, niecytrusowe chmiele (często Northern Brewer), niewielka ilość słodów tostowych i crystal. Drożdże dolnej fermentacji, jednak najczęściej używane są niektóre szczepy (zwłaszcza te z “California” w nazwie), które pracują lepiej niż inne w wyższych temperaturach fermentacji (12,8 C - 15,5 C). Należy zwrócić uwagę na to, że niektóre niemieckie szczepy drożdży dają niepożądany charakter siarkowy. Porównanie stylów: Pozornie podobny do do American Amber Ale, ale ze odpowiednim wyborem słodów i chmieli - smak i aromat chmielowy pochodzi od tradycyjnych (a nie nowoczesnych) amerykańskich odmian, nuty chmielowe są raczej tostowe, chmielenie zawsze jest stanowcze i używane są drożdże lagerowe fermentujące w wyższych temperaturach. Mniej odfermentowane, mniej nasycone i mniej owocowe niż Australian Sparkling ale. Parametry: Ekstrakt początkowy: 12 - 13,25 Plato (1.048 – 1.054 SG) Goryczka: 30 – 45 IBU Ekstrakt końcowy: 2,75 - 3,5 Plato (1.011 – 1.014 SG) Barwa: 10 – 14 SRM (20 - 28 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4,5 – 5,5% Komercyjne przykłady: Anchor Steam, Flying Dog Old Scratch Amber Lager, Schlafly Pi Common, Steamworks Steam Engine Lager

Z tego zasypu zakładane 13blg w 20l wyjdzie przy wydajności co najmniej 85%, co jest dość trudne do osiągnięcia, ale nie niemożliwe. Z drugiej strony twoja wydajność to 50% co jest bardzo kiepskim wynikiem.

13C. English Porter Simply called “Porter” in Britain, the name “English Porter” is used to differentiate it from other porters described in these guidelines. Overall Impression: A moderate-strength brown beer with a restrained roasty character and bitterness. May have a range of roasted flavors, generally without burnt qualities, and often has a chocolate-caramel-malty profile. Aroma: Moderate to moderately low bready, biscuity, and toasty malt aroma with mild roastiness, and may have a chocolate quality. May also show some non-roasted malt character in support (caramelly, nutty, toffee-like and/or sweet). May have up to a moderate level of floral or earthy hops. Fruity esters moderate to none. Diacetyl low to none. Appearance: Light brown to dark brown in color, often with ruby highlights when held up to light. Good clarity, although may approach being opaque. Moderate off-white to light tan head with good to fair retention. Flavor: Moderate bready, biscuity, and toasty malt flavor includes a mild to moderate roastiness (frequently with a chocolate character) and often a significant caramel, nutty, and/or toffee character. May have other secondary flavors such as coffee, licorice, biscuits or toast in support. Should not have a significant burnt or harsh roasted flavor, although small amounts may contribute a bitter chocolate complexity. Earthy or floral hop flavor moderate to none. Medium-low to medium hop bitterness will vary the balance from slightly malty to slightly bitter. Usually fairly well-attenuated, although can be somewhat sweet. Diacetyl moderately-low to none. Moderate to low fruity esters. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Moderately-low to moderately-high carbonation. Light to moderate creamy texture. Comments: This style description describes the modern version of English porter, not every possible variation over time in every region where it existed. Historical re-creations should be entered in the Historical style category, with an appropriate description describing the profile of the beer. Modern craft examples in the UK are bigger and hoppier. History: Originating in London around 300 years ago, porter evolved from earlier sweet, Brown Beer popular at the time. Evolved many times with various technological and ingredient developments and consumer preferences driving these changes. Became a highly-popular, widely-exported style in the 1800s before declining around WWI and disappearing in the 1950s. It was re-introduced in the mid-1970s with the start of the craft beer era. The name is said to have been derived from its popularity with the London working class performing various load-carrying tasks of the day. Parent of various regional interpretations over time, and a predecessor to all stouts (which were originally called “stout porters”). There is no historic connection or relationship between Mild and Porter. Characteristic Ingredients: Grists vary, but something producing a dark color is always involved. Chocolate or other dark-roasted malts, caramel malt, brewing sugars, and the like are common. London-type porters often use brown malt as a characteristic flavor. Style Comparison: Differs from an American Porter in that it usually has softer, sweeter and more caramelly flavors, lower gravities, and usually less alcohol; the American Porter will also typically have more of a hop character. More substance and roast than a British Brown Ale. Higher in gravity than a dark mild. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.052 IBUs: 18 – 35 FG: 1.008 – 1.014 SRM: 20 – 30 ABV: 4.0 – 5.4% Commercial Examples: Burton Bridge Burton Porter, Fuller's London Porter, Nethergate Old Growler Porter, RCH Old Slug Porter, Samuel Smith Taddy Porter ----------------------------------------------- W Brytanii nazywane po prostu “Porter”, nazwa “English Porter” została użyta w celu odróżnienia go od innych porterów opisanych w przewodniku. Ogólne wrażenia: Umiarkowanie mocne, brązowe piwo o umiarkowanym palonym charakterze i goryczce. Może mieć wiele różnych palonych nut, na ogół bez przypalonych cech i często ma czekoladowo-karmelowo-słodowy profil. Aromat: Umiarkowany do umiarkowanie niskiego aromat chlebowy, biszkoptowy i tostowy z łagodną palonością, i może mieć cechy czekoladowe. Może również wykazywać jakieś wspierające niepalone nuty słodowe (karmelowe, orzechowe, toffi i słodkie). Może mieć kwiatowy i ziemisty aromat chmielu nawet do umiarkowanego poziomu. Estry owocowe od umiarkowanych do żadnych. Dwuacetyl od niskiego do całkowitego braku. Wygląd: Kolor od jasnego do ciemnego brązu, często z rubinowymi refleksami przy patrzeniu pod światło. Dobra klarowność, chociaż może podchodzić pod opalizujące. Piana umiarkowana, biaława do jasno brązowej o dobrym do bardzo dobrym utrzymywaniu. Smak: Umiarkowanie chlebowo, biszkoptowo i tostowo słodowy smak z palonością od łagodnej do umiarkowanej (najczęściej z czekoladowym charakterem) i często ze znacznym karmelowym, toffi i/lub orzechowym charakterem. Może mieć inne, drugoplanowe smaki jak kawa, lukrecja, herbatniki lub tosty do wsparcia głównego smaku. Nie powinien mieć smaków znacznie spalonych lub gryzącej paloności, chociaż niewielka ich ilość może wnieść złożoność gorzkiej czekolady. Ziemisty lub kwiatowy smak chmielu od umiarkowanego do żadnego. Chmielowa goryczka średnio-niska do średniej i wpływa na balans, który może być od lekko słodowego do lekko goryczkowego. Najczęściej dobrze odfermentowane, chciaż może być trochę słodkawe. Dwuacetyl od umiarkowanie niskiego do żadnego. Estry owocowe od umiarkowanych do niskich. Tekstura: Treściwość średnio niska do średniej. Wysycenie umiarkowanie niskie do umiarkowanie wysokiego. Lekka kremowa tekstura do umiarkowanej. Komentarz: Ten opis dotyczy współczesnej wersji English porteru a nie każdej możliwej wariacji na przestrzeni lat w wszystkich regionach gdzie to piwo istniało. Historyczne odtworzenia powinny być zgłaszane do kategorii historycznych z odpowiednim opisem profilu piwa. Współczesne rzemieślnicze przykłady w Wielkiej Brytanii są większe i bardziej chmielowe. Historia: Pochodzi z Londynu sprzed około 300 lat, porter ewoluował z wcześniejszego, słodkiego Browna, który był w tamtym czasie popularny. Zmieniał się wiele razy dzięki rozwojowi technologii i składników oraz preferencji konsumentów, które napędzały te zmiany. Stał się bardzo popularny, powszechnie eksportowany w XIX wieku po czym popularność spadła w okolicach Pierwszej Wojny Światowej i styl zaniknął w latach 50tych XX wieku. Został ponownie wprowadzony w połowie lat 70tych z początkiem ery piwa rzemieślniczego. Nazwa mówi, że pochodzi ze swojej popularności wśród londyńskiej klasy robotniczej trudniącej się różnymi pracami załadunkowymi w trakcie dnia. Rodzic różnych regionalnych interpretacji na przestrzeni lat i poprzednik wszystkich stoutów (które były oryginalnie nazywane “stout porters”). Nie ma historycznego połączenia lub związku pomiędzy Mildem a Porterem. Surowce: Zasyp zróżnicowany, ale coś nadające ciemny kolor jest zawsze dodawane. Czekoladowe lub inne ciemne palone słody, słód karmelowy, cukier browarniczy i tym podobne są powszechnie stosowane. W porterach typu londyńskiego często wykorzystywany jest słód brown do nadania charakterystycznego smaku. Porównanie stylów: Różni się od amerykańskiego porteru ponieważ najczęściej jest delikatniejszy, słodszy, ma więcej posmaków karmelowych, głębsze odfermentowanie i najczęściej mniej alkoholu. Amerykański porter będzie miał też zazwyczaj więcej chmielowego charakteru. Bardziej treściwe i palone niż brytyjski Brown Ale. Większy ekstrakt niż Dark Mild. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 13 Plato (1.040 – 1.052 SG) Goryczka: 18 – 35 IBU Ekstrakt końcowy: 2 - 3,5 Plato (1.008 – 1.013 SG) Barwa: 20 – 30 SRM (40 - 60 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.0 – 5.4% Komercyjne przykłady: Burton Bridge Burton Porter, Fuller's London Porter, Nethergate Old Growler Porter, RCH Old Slug Porter, Samuel Smith Taddy Porter

13B. British Brown Ale Overall Impression: A malty, brown caramel-centric British ale without the roasted flavors of a Porter. Aroma: Light, sweet malt aroma with toffee, nutty, or light chocolate notes, and a light to heavy caramel quality. A light but appealing floral or earthy hop aroma may also be noticed. A light fruity aroma may be evident, but should not dominate. Appearance: Dark amber to dark reddish-brown color. Clear. Low to moderate off-white to light tan head. Flavor: Gentle to moderate malt sweetness, with a light to heavy caramel character and a medium to dry finish. Malt may also have a nutty, toasted, biscuity, toffee, or light chocolate character. Medium to medium-low bitterness. Malt-hop balance ranges from even to malt-focused; hop flavor low to none (floral or earthy qualities). Low to moderate fruity esters can be present. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Medium to medium-high carbonation. Comments: A wide-ranging category with different interpretations possible, ranging from lighter-colored to hoppy to deeper, darker, and caramel-focused; however, none of the versions have strongly roasted flavors. A stronger Double Brown Ale was more popular in the past, but is very hard to find now. While London Brown Ales are marketed using the name Brown Ale, we list those as a different judging style due to the significant difference in balance (especially sweetness) and alcohol strength; that doesn’t mean that they aren’t in the same family, though. History: Brown ale has a long history in Great Britain, although several different types of products used that name at various times. Modern brown ale is a 20th century creation as a bottled product; it is not the same as historical products of the same name. A wide range of gravities were brewed, but modern brown ales are generally of the stronger (by current UK standards) interpretation. This style is based on the modern stronger British brown ales, not historical versions or the sweeter London Brown Ale. Predominately but not exclusively a bottled product currently. Characteristic Ingredients: British mild ale or pale ale malt base with caramel malts. May also have small amounts darker malts (e.g., chocolate) to provide color and the nutty character. English hop varieties are most authentic. Style Comparison: More malty balance than British Bitters, with more malt flavors from darker grains. Stronger than a Dark Mild. Less roast than an English Porter. Stronger and much less sweet than London Brown Ale. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.052 IBUs: 20 – 30 FG: 1.008 – 1.013 SRM: 12 – 22 ABV: 4.2 – 5.4% Commercial Examples: Maxim Double Maxim, Newcastle Brown Ale, Riggwelter Yorkshire Ale, Samuel Smith’s Nut Brown Ale, Wychwood Hobgoblin ----------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Słodowe, brązowe, karmelowe brytyjskie ale bez porterowych posmaków paloności. Aromat: Delikatny, słodki aromat słodowy z nutami toffi, orzechami lub delikatną czekoladą i z karmelem od niskiego do mocnego. Wyczuwalny może być też delikatny ale przyjemny kwiatowy lub ziemisty aromat chmielowy. Lekki aromat owocowy może być obecny, ale nie powinien dominować. Wygląd: Ciemno bursztynowe do ciemno-czerwonawo-brązowego. Klarowne. Piana niska do umiarkowanej, od białej do beżowej. Smak: Słodowa słodkość delikatna do umiarkowanej, z charakterem karmelowych od lekkiego do mocnego i z finiszem od umiarkowanego do wytrawnego. Słód może również mieć nuty orzechowe, toffi, biszkoptowe lub delikatnie czekoladowe. Goryczka od średniej do średnio niskiej. Balans słodowo chmielowy w zakresie od równomiernego do słodowego. Nuty chmielowe od niskich do żadnych (kwiatowe lub ziemiste). Obecne mogą być owocowe estry of niskich do umiarkowanych. Tekstura: Ciało średnio niskie do umiarkowanego. Wysycenie umiarkowane do średnio wysokiego. Komentarz: Jest to kategoria o szerokim zakresie z możliwymi różnymi interpretacjami. Zakres od stosunkowo jasnych, przez chmielowe, do ciemno brązowych i karmelowych, ale żadne wersje nie mają mocnej paloności. W przeszłości bardziej popularny był mocniejszy Double Brown Ale ale dzisiaj trudno go spotkać. Odkąd London Brown Ale jest sprzedawany pod nazwą Brown Ale, wyodrębniliśmy go jako osobny styl do sędziowania, ze względu na znaczne różnice w balansie (szczególnie słodyczy) i mocy alkoholu. Nie oznacza to, że te piwa nie należą do tej samej rodziny. Historia: Brown Ale ma długą historię w Wielkiej Brytanii, chociaż wiele różnych typów produktów używało tej nazwy na przestrzeni czasu. Współczesny Brown Ale został stworzony w XX wieku jako produkt butelkowany, nie jest to to samo co historyczne produkty o tej samej nazwie. Warzone były piwa o szerokim zakresie ekstraktu, ale współczesne wersje są na ogół tymi mocniejszymi (jak na dzisiejsze standardy UK). Styl ten bazuje na współczesnej, mocniejszej wersji British Brown Ale a nie na historycznym odpowiedniku lub słodszej wersji London Brown Ale. Obecnie jest to głownie, ale nie wyłącznie, produkt butelkowany. Surowce: Bazą jest słód British Mild Ale lub Pale Ale z dodatkiem słodów karmelowych. Może również mieć niewielką ilość ciemnych słodów (np. czekoladowy) w celu przyciemnienia koloru i wniesieniu nut orzechowych. Angielskie odmiany chmielu są najbardziej odpowiednie. Porównanie stylów: Balans bardziej słodowy niż w British Bitter, z większą ilością nut od ciemnych słodów. Mocniejsze niż Dark Mild. Mniej palone niż English Porter. Mocniejsze i mniej słodkie niż London Brown Ale. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 13 Plato (1.040 – 1.052 SG) Goryczka: 20 – 30 IBU Ekstrakt końcowy: 2 - 3,25 Plato (1.008 – 1.013 SG) Barwa: 12 – 22 SRM (24 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.2 – 5.4% Komercyjne przykłady: Maxim Double Maxim, Newcastle Brown Ale, Riggwelter Yorkshire Ale, Samuel Smith’s Nut Brown Ale, Wychwood Hobgoblin

13A. Dark Mild Overall Impression: A dark, low-gravity, malt-focused British session ale readily suited to drinking in quantity. Refreshing, yet flavorful, with a wide range of dark malt or dark sugar expression. Aroma: Low to moderate malt aroma, and may have some fruitiness. The malt expression can take on a wide range of character, which can include caramel, toffee, grainy, toasted, nutty, chocolate, or lightly roasted. Little to no hop aroma, earthy or floral if present. Very low to no diacetyl. Appearance: Copper to dark brown or mahogany color. A few paler examples (medium amber to light brown) exist. Generally clear, although is traditionally unfiltered. Low to moderate off-white to tan head; retention may be poor. Flavor: Generally a malty beer, although may have a very wide range of malt- and yeast-based flavors (e.g., malty, sweet, caramel, toffee, toast, nutty, chocolate, coffee, roast, fruit, licorice, plum, raisin). Can finish sweet to dry. Versions with darker malts may have a dry, roasted finish. Low to moderate bitterness, enough to provide some balance but not enough to overpower the malt. Fruity esters moderate to none. Diacetyl and hop flavor low to none. Mouthfeel: Light to medium body. Generally low to medium-low carbonation. Roast-based versions may have a light astringency. Sweeter versions may seem to have a rather full mouthfeel for the gravity. Comments: Most are low-gravity session beers around 3.2%, although some versions may be made in the stronger (4%+) range for export, festivals, seasonal and/or special occasions. Generally served on cask; session-strength bottled versions don’t often travel well. A wide range of interpretations are possible. Pale versions exist, but these are even more rare than dark milds; these guidelines only describe the modern dark version. History: Historically, ‘mild’ was simply an unaged beer, and could be used as an adjective to distinguish between aged or more highly hopped keeping beers. Modern milds trace their roots to the weaker X-type ales of the 1800s, although dark milds did not appear until the 20th century. In current usage, the term implies a lower-strength beer with less hop bitterness than bitters. The guidelines describe the modern British version. The term ‘mild’ is currently somewhat out of favor with consumers, and many breweries no longer use it. Increasingly rare. There is no historic connection or relationship between Mild and Porter. Style Comparison: Some versions may seem like lower-gravity modern English porters. Much less sweet than London Brown Ale. Characteristic Ingredients: Pale British base malts (often fairly dextrinous), crystal malt, dark malts or dark sugar adjuncts, may also include adjuncts such as flaked maize, and may be colored with brewer’s caramel. Characterful British ale yeast. Any type of hops, since their character is muted and rarely is noticeable. Vital Statistics: OG: 1.030 – 1.038 IBUs: 10 – 25 FG: 1.008 – 1.013 SRM: 12 – 25 ABV: 3.0 – 3.8% Commercial Examples:Banks's Mild, Cain's Dark Mild, Highgate Dark Mild, Brain’s Dark, Moorhouse Black Cat, Rudgate Ruby Mild, Theakston Traditional Mild ---------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Ciemne, nisko ekstraktywne, słodowe brytyjskie ale, z łatwością nadające się do picia w większych ilościach. Orzeźwiające i aromatyczne, z szerokim zakresem ciemnego słodu lub przejawem ciemnego cukru. Aromat: Niski do umiarkowanego aromat słodowy, może zawierać owocowość. Słodowy charakter może się przejawiać w szerokim zakresie i może obejmować karmel, toffi, ziarnistość, tostowość, orzechy, czekoladę lub delikatną paloność. Aromat chmielowy niewielki lub całkowity brak. Poziom diacetylu bardzo niski do całkowitego braku. Wygląd: Miedziany do ciemnego brązu lub machoniu. Istnieje kilka jaśniejszych wersji (umiarkowany bursztyn do jasnego brązu). Generalnie klarowne, chociaż tradycyjnie jest niefiltrowane. Piana niska do umiarkowanej, od białawej do jasno brązowej, może mieć słabą trwałość. Smak: Generalnie piwo słodowe, chociaż może mieć bardzo szeroki zakres smaków pochodzących od słodów i drożdży (np. słodowy, słodki, karmelowy, toffi, orzechowy, czekoladowy, kawowy, tostowy, owocowy, lukrecjowy, śliwowy, rodzynkowy). Finisz może być słodki lub wytrawny. Wersje z ciemniejszymi słodami mogą mieć wytrawny, tostowy finisz. Goryczka niska do umiarkowanej, wystarczająca, żeby zapewnić balans ale nie na tyle mocna, żeby przykryć słodowość. Estry owocowe od umiarkowanych do żadnych. Dwuacetyl i smaki chmielowe od niskich do żadnych. Tekstura: Ciało niskie do umiarkowanego. Wysycenie ogólnie niskie do nisko-umiarkowanego. Palone wersje mogą być lekko ściągające. Słodsze wersje mogą się wydawać bardziej pełne niż to wynika z ekstraktu. Komentarz: Większośc to nisko ekstraktywne, sesyjne piwa w okolicach 3,2% alkoholu, chociaż niektóre wersje mogą być robione mocniejsze (4%+) na eksport, festiwale, sezonowe lub na specjalne okazje. Zazwyczaj serwowane z cask’ów, lekkie sesyjne wersje w butelkach zazwyczaj nie znoszą dobrze transportu. Możliwy jest szeroki zakres interpretacji. Istnieją jasne wersje, ale są jeszcze rzadsze niż ciemne mildy. Ten opis dotyczy tylko współczesnych, ciemnych wersji. Historia: Historycznie, mild był prostym, młodym piwem i termin ten może być stosowany jako przymiotnik w celu odróżnienia od dojrzałych lub bardziej chmielowych piw. Współczesne mildy mają swoje korzenie w słabszych ale typu X z XIX wieku, a ciemniejsze wersje pojawiły się nie wcześniej niż w XX wieku. W dzisiejszym użyciu, termin ten oznacza piwo mniej alkoholowe i z mniejszą goryczką niż w bitterach. Ten opis stylu dotyczy współczesnych brytyjskich wersji. W dzisiejszych czasach termin ‘mild’ jest nieco mniej popularny wśród konsumentów i wiele browarów przestało go używać. Określenie to jest coraz rzadsze. Nie ma historycznego połączenia lub związku pomiędzy mildem a porterem. Porównanie stylów: Niektóre wersje mogą przypominać nisko ekstraktywne angielskie portery. Znacznie mniej słodkie niż London Brown Ale. Surowce: Brytyjskie słody pale (przeważnie dość dekstrynowe), słód crystal, ciemne słody lub dodatek ciemnego cukru, może również zawierać dodatki takie jak płatki kukurydziane i może być barwione karmelem piwowarskim. Charakterystyczne brytyjskie odmiany drożdży. Każda odmiana chmielu, ponieważ charakter chmielowy jest wygłuszony i rzadko zauważalny. Parametry: Ekstrakt początkowy: 7,5 - 9,5 Plato (1.030 – 1.038 SG) Goryczka: 10 – 25 IBU Ekstrakt końcowy: 2 - 3,25 Plato (1.008 – 1.013 SG) Barwa: 12 – 25 SRM (24 - 50 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3.0 – 3.8% Komercyjne przykłady: Banks's Mild, Cain's Dark Mild, Highgate Dark Mild, Brain’s Dark, Moorhouse Black Cat, Rudgate Ruby Mild, Theakston Traditional Mild