pepo

"Waldemar, jakiś ty dziś błyskotliwy". "To brokat" - odpowiedział.

Siódmego dnia Waldemar odpoczął.

Waldemar przyglądając się rzeźbie podbródka, doceniał hojność natury.

Mimo zalegającego śniegu, Waldemar wiedział, że coś w trawie piszczy.

Waldemar spostrzegł, że nie ma papieru. Ale było już po wszystkim.

Waldemar wynosił śmieci. Brzękające butelki widziały wczoraj niejedno.

Waldemar żył tak jak wszyscy. Nikt nie żył tak jak Waldemar.

aldemar żył tak jak wszyscy. Nikt nie żył tak jak Waldemar.

Żar się z nieba leje, asfalt klei do butów, a Waldemar jakiś zawiany.

"Entliczek, pentliczek" - wypadło, że Waldemar.

Waldemar spostrzegł na poboczu połyskujący obiekt. To był znak.

Waldemar oglądał transmisję na żywo. Inaczej nie potrafił.

Energię Waldemar czerpał z paluszków.

Waldemar bywał słodki jak cukierek, ale potrafił się czasem odwinąć.

Skoki z balonu? Dla Waldemara to był kosmos.

Waldemar był człowiekiem prostym dzięki gimnastyce korekcyjnej.

Waldemar chciał się rozwijać. Myślał o stosunkach międzynarodowych.

Waldemar nie przekroczył progu. Wyrżnął i się poharatał.

"Tylko nie patrz w dół" - Waldemar nie chciał pokazać, w co wdepnął.

Waldemar zażył tabletkę węgla. Dziś będzie pracował na czarno.

Waldemar daleko w życiu zaszedł. Teraz usiadł z maścią na odciski.

Waldemar pociągał za sznurki. Sweterek robił się przykusy.

"Lubię szum starej płyty" - Waldemar młotem burzył glazurę i terakotę.

Te odgłosy były już nie do zniesienia. Waldemar wrzucił coś na ruszt.

"A numerek?" - pani na poczcie zalotnie odmówiła obsługi Waldemara.