[piwolog] Litwo, ojczyzno moja… , czyli Butautu Dvaro Bravoro Tamsus Alus

[Pierre Celis 119]

Pierwszy raz mam okazję skosztować prawdziwego litewskiego niefiltra, o których legendy już krążą na polskich blogach i forach specjalistycznych. Pierwsze co zrobiłem w markecie, to sprawdzenie daty przydatności, bo przecież piwa naturalne mają z założenia krótką przydatność do spożycia. Piwowarzy domowi wiedzą, że to mit i chyba tak samo podchodzą do tematu piwowarzy z Butautu Dvaro Bravoros. Piwo ładnie opakowane w porządną, ciężką butelkę z krachlą, jakich nie spotkamy już niestety na rodzimym rynku. Widać wyraźny osad na dnie, co utrwala w przekonaniu, że piwo jest naprawdę “żywe”, czyli zawiera żywe drożdże, które generują naturalny dwutlenek węgla i konserwują trunek.

Butautu Dvaro Bravoro Tamsus Alus – (pół)ciemny lager

Ekstrakt nieznany, alkohol 5.5%

Wygląd: ciemnobrązowe, mocno opalizujące, niemal mętne, choć nalewane ostrożnie bez osadu. Piana jasnobeżowa, niska, nietrwała.
Aromat: biszkopt, karmel, bogata słodowość oraz delikatna “wiejska” nuta w postaci siana/drewna.
Wysycenie: umiarkowane, perliste, naturalne.
Smak: słodowo-karmelowy, lekko kwaskowaty i chmielowy pod koniec. Do tego delikatna nuta żelazowa. Goryczka niska, ale zauważalna.
Odczucie w ustach: Średnio wysoka treściwość, miłe perliste wysycenie i subtelnie goryczkowa końcówka. Nie mogło być lepiej.
Wrażenie ogólne: Bardzo smaczne, swojskie piwo. Nasuwa się skojarzenie z domowymi specjałami. Tradycja to tradycja. Piwa kondycjonowane w butelkach i nieutrwalane biją po prostu na głowę wszystkie masowe produkty. Polecam.
Ocena: 7/10

Wyświetl pełny artykuł