27. Historical Beer/Piwo Historyczne: London Brown Ale

[Hoperator 15]

Ogólne wrażenie:

Bardzo słodkie, wyraźnie słodowe ciemne brown ale ze złożonością wniesioną przez słody karmelowe i toffi i słodkim finiszem.

 

Aromat:

Umiarkowany słodowo-słodki aromat, często z bogatym charakterem karmelowym lub toffi. Estry owocowe od niskich do średnich, często przypominające zapachem ciemne owoce, takie jak śliwki. Aromat chmielowy od bardzo-niskiego do braku, o cechach ziemistych lub kwiatowych.

 

Wygląd:

Barwa od średnio do bardzo ciemnobrązowej, ale może też być niemal czarna. Prawie nieprzejrzyste, jeśli jednak jest przejrzyste, powinno być względnie klarowne. Piana od niskiej do umiarkowanej o barwie od złamanej bieli do beżowej.

 

Smak:

Głęboka, karmelowa lub przypominająca toffi słodowość i słodki smak pojawiający się na podniebieniu i trwający aż do finiszu. Powszechne są akcenty biszkoptów lub kawy. Mogą być obecne estry owocowe (charakterystyczne dla ciemnych owoców). Jak na angielskie ale, względnie czysty profil fermentacji. Goryczka chmielowa niska. Smaki chmielowe od niskich do nieistniejących, o możliwym charakterze ziemistym lub kwiatowym. Smak palony lub gorzki smak pochodzący z ciemnych słodów (black) od umiarkowanie niskiego do niewyczuwalnego. Umiarkowanie słodki finisz z łagodnym, słodowym posmakiem. Możliwy smak cukrowo-słodki.

 

Odczucie w ustach:

Średnio treściwe, ale cukry resztkowe mogą sprawiać wrażenie, że piwo jest cięższe. Nasycenie od średnio-niskiego do średniego. Wyraźnie kremowe i gładkie w teksturze, szczególnie przy swojej ekstraktywności.

 

Komentarze:

Coraz rzadsze. Mann's posiada ponad 90% udziałów w rynku w Wielkiej Brytanii, jednak jest to coraz mniejszy segment. Zawsze butelkowane. Przeważnie używane jako słodki dodatek do beczkowych mildów lub bitterów w pubach. Wersje komercyjne mogą być pasteryzowane i dosładzane, co daje jeszcze więcej cukrowo-słodkiego smaku.

 

Historia:

Opracowane przez Mann's jako produkt butelkowany w 1902 r. Aspirujące przez lata do bycia „najsłodszym piwem Londynu”. Przed drugą wojną światową piwa te miały ok. 5% alk. Obj., ale ten sam ogólny profil. Straciło na popularności w drugiej połowie XX w., teraz niemal zapomniane.

 

Charakterystyczne składniki:

Angielski słód pale ale jako baza z dodatkiem – w rozsądnych proporcjach – ciemniejszych słodów karmelowych i często słodów palonych (black) oraz słodów pszenicznych (To tradycyjny zasyp Mann's – pozostali mogą korzystać z ciemnych cukrów dla uzyskania odpowiedniej barwy i smaku). Umiarkowanie do wysoko węglanowa woda. Angielskie odmiany chmielu są najbardziej autentyczne, chociaż niewielki smak chmielowy i goryczka w tym stylu sprawia, że można użyć jakiejkolwiek odmiany. Po fermentacji dosładzane laktozą lub zamiennikami cukru, jeśli pasteryzowane – także sacharozą.

 

Porównanie stylu:

Może sprawiać wrażenie mniej palonej wersji sweet stouta (i mniej ekstraktywnej, zwłaszcza względem amerykańskich sweet stoutów) lub słodszej wersji dark milda.

 

Parametry:

Gęstość początkowa: 8,3 – 9,5 Blg

Gęstość końcowa: 3,1 – 3,8 Blg

Zawartość alkoholu: 2,8 – 3,6% obj.

Barwa: 43-69 EBC

Goryczka: 15-20 IBUs

 

Komercyjne przykłady:

Harveys Bloomsbury Brown Ale, Mann's Brown Ale

 

 

 

Overall Impression:

A luscious, sweet, malt-oriented dark brown ale, with caramel and toffee malt complexity and a sweet finish.

 

Aroma:

Moderate malty-sweet aroma, often with a rich, caramel or toffee-like character. Low to medium fruity esters, often dark fruit like plums. Very low to no hop aroma, earthy or floral qualities.

 

Appearance:

Medium to very dark brown color, but can be nearly black. Nearly opaque, although should be relatively clear if visible. Low to moderate off-white to tan head.

 

Flavor:

Deep, caramel or toffee-like malty and sweet flavor on the palate and lasting into the finish. Hints of biscuit and coffee are common. Some fruity esters can be present (typically dark fruit); relatively clean fermentation profile for an English ale. Low hop bitterness. Hop flavor is low to non-existent, possibly earthy or floral in character. Moderately-low to no perceivable roasty or bitter black malt flavor. Moderately sweet finish with a smooth, malty aftertaste. May have a sugary-sweet flavor.

 

Mouthfeel:

Medium body, but the residual sweetness may give a heavier impression. Medium-low to medium carbonation. Quite creamy and smooth in texture, particularly for its gravity.

 

Comments:

Increasingly rare; Mann’s has over 90% market share in Britain, but in an increasingly small segment. Always bottled. Frequently used as a sweet mixer with cask mild and bitter in pubs. Commercial versions can be pasteurized and back-sweetened, which gives more of a sugary-sweet flavor.

 

History:

Developed by Mann’s as a bottled product in 1902. Claimed at the time to be “the sweetest beer in London.” PreWWI versions were around 5% ABV, but same general balance. Declined in popularity in second half of 20th century, and now nearly extinct.

 

Characteristic Ingredients:

English pale ale malt as a base with a healthy proportion of darker caramel malts and often some roasted (black) malt and wheat malt (this is Mann’s traditional grist – others can rely on dark sugars for color and flavor). Moderate to high carbonate water. English hop varieties are most authentic, though with low flavor and bitterness almost any type could be used. Post-fermentation sweetening with lactose or artificial sweeteners, or sucrose (if pasteurized).

 

Style Comparison:

May seem somewhat like a less roasty version of a sweet stout (and lower-gravity, at least for US sweet stout examples) or a sweet version of a dark mild.